lenix

ben 90’larda çocuk olduğum için (86 doğumluyum) bu mevzunun birebir müsebbibi hissediyorum kendimi.

valla 90’larda çocuk olmak benim için susam sokağı’nı izlemek, burak kut’un benimle oynama şarkısında oynamak, internet nedir, bilgisayar nedir bilmeden, günü saklambaç, birdirbir, seksek gibi oyunlarla yemek, misket toplamak demekti.
haa birde taso olayı vardı. hani cipslerin içinden çıkan yuvarlak şeyler. bende onlardan bayaa vardı mesela (bayaa derken 100’e yakın).

üstlerinde pokemon karakterkeri olurdu (pokemon mevzuuda 90’larda çıkmıştır, deli gibi izlerdim ayıptır söylemesi). gerçi bu biraz 90’lar sonlarına tekabül ediyor ama yinede 90’lar sayılır bence.

ne zaman ki komşunun kızı beni öpmeye kalktığında korkup kaçmadım, işte o an büyüdüğümü anladım.

hayranı olduğum ve kaçırmadan seyrettiğim dizi.

askerliğim biter bitmez ayağımın tozuyla izledim ve çok beğendim. seriye yakışır, sağlam bir final olmuş. tamam, bane joker kadar etkileyici, karizmatik, korkutucu bir kötü olmayabilir, ama bu sadece bane’le ilgili bir durum değil bence. sinema tarihinde joker’le hangi kötü karakteri karşılaştırırsanız karşılaştırın joker’in karşısında sönük kalma ihtimali vardır. ayrıca bane’de bence elinden geleni yapıyor.
evet, serinin 2. filmi çok çok iyiydi, efsaneydi, hatta başyapıt düzeyindeydi. o yüzden bu 3. filme biraz burun kıvrılmasını anlıyorum. ama kıyaslamak ne kadar doğru ki! bence filmi kendi dinamikleri içinde değerlendirmek lazım.
hatta ben bazı açılardan 2. filmden bile iyi bu buldum bu bölümü. şöyle ki, 2. film çok iyi olmasına rağmen insanı bittiğinde 3-4 film izlemiş kadar yoruyordu, çok fazla yan hikaye, çok fazla derlenip toparlanması gereken konu vardı. muhabbet uzadıkça uzayabilirdi ve durum nolan muhteşem bir kurguyla filmi toparlamasına rağmen böyleydi.
3. film nispeten daha sade, ve tek bir mevzu üzerinden ilerliyor, bu açıdan daha ayakları yere sağlam basan, baş ağrıtmayan bir film olmuş.

benim kesinlikle favorimdir. izlemeyenlerinde izlemesi şiddetle tavsiye olunur.

dünyanın en büyük yalanları arasında ilk 10’a giremesede ilk 20’ye rahat girer.
ammavelakin kız milletinin bu detayı o kadar da iplediğini zannetmiyorum.

bıraksam mı bırakmasam mı diye her traş oluşumda beni muazzam bir ikileme gark eden, traş esnasında ufak bir denemeyle kısa bir zaman zarfında da olsa bırakılan şey, kıl yığını.

şaka bir yana bi gün evlenip çocuğum olana kadar kendimi bıyık bırakmaya hazır hissetmiyorum. henüz daha çok gencim. çocuk olduktan sonra da bırakacağım kesin değil, torun olmasına kadar da bu iş uzayabilir.

bneim gözümde dünya sinema tarihinin en iyi filmidir. 50’den fazla izlemişliğim vardır (abartmıyorum, 60’da olabilir) her bir karesini, sahnesini, diyaloğunu ezbere bilirim.
hakkında yazı yazmışlığımda vardır.

http://blog.milliyet.com.tr/yeni-nesil-sinemanin-en-onemli-basyapiti-uzerine---/blog/?blogno=25602

’’toruuun, ötmez borun. öterse borun, bil ki ben yokum!’’ geyiklerine muhatap asker evladıdır. uzundur askerliği, çoktur şafağı. allah kolaylık versindi.

sıkı bir komedi dizisi, çok sağlam espiriler yapılıyor. beni en çok ekibin rahatlığı ve senaryodaki gevşeklik hayran bırakıyor bu diziye.

sinema filmine bekliyorum.

10. bölümde bi dahil oldum izleyici olarak, dakikasında müptelası oldum. ilk 2 bölümü netten izledim, diğer izlemediğim bölümleride izlemektir niyetim.
ammavelakin 23.15 biraz acımasız olmuş gibi.

bence star’da harcıyorlar bu diziyi, başka bi kanalda daha bir hakkı verilebilir gibi.

herşeyi bilen, ne sorsanız cevaplayan, yüzyılın bilge dahisi.
hayatın anlamınıda biliyor mu, merak ediyorum.

sanırım facebook’ta gördüm. ordan da siteye zıplayıp üye olmaya karar verdim.

size bir film tavsiye etmek istiyorum. sinema tarihinin en büyüleyici filmlerinden biri olduğunu düşündüğüm donnie darko’yu... bu film beni çok etkiledi. öncelikle sinemada hala farklı şeylerin anlatılabileceğini ve farklı duyguların, hatta ve hatta bu dünyada hissetmemizin mümkün olmıyacağı duyguların bize hissettirilebileceğini farkettim.

bu film geleceğin sinemasınada umutla bakmamı sağladı. bu arada kişisel bir bağda kurduğumu söylemeliyim donnie darko’yla. filmde en çok sevdiğim şeyse beyninde müthiş fikirler ve düşünceler olmasına rağmen derslerinde başarısız olan bir gencin hayatına odaklanılmış olması. öyle bir beyne sahip ki bazen hocalarından bile geniş çerçeveli düşünebiliyor, müfredata karşı çıkıp bazı bilgilerin yanlış olduğunu söyleyebiliyor, okula konferans vermeye gelen psikoloğa dersini veriyor (filmin en sevdiğim sekanslarından biridir), orada soru soran kişilere psikoloğun cevaplarından daha güzel, dürüst ve dobra cevaplar verip şovu neredeyse kendi üstleniyor en sonunda da alkışlanıyor (konferansın başında psikolog çok üstelemesine rağmen asla günaydın diyenlere katılmamasına özellikle dikkat etmenizi isterim, bu onun tavrının ve o konferansın yapmacık olduğuna olan inancının en önemli göstergesi).

ben filmlerin birer belgesel veyahut bir ansiklopedi titizliğinde izlenmesine karşıyım. bunu bu filmi çok saçma bulanlara söylüyorum. dramatik yapının üzerine olabildiğince titriyen, mantıklı olmak için korkunç derecede uğraşan, yaratıcılıktan yoksun, mantıklı ama ruhsuz bir çok filmden daha çok ve daha güzel şey söylüyor bu film. o eli yüzü düzgün filmlerin asla söyliyemiyeceği sözler sarfediyor. kaldı ki ben filmlere birer tablo gibi bakarım, gözüm her daim düzgün bir manzara veyahut bu dünyadan bir nesne aramaz. hatta ve hatta farklı şeyler görmek, hissetmek isterim. düzgün, mantıklı(!), resimler pek dikkatimi çekmez.

eğer yarın bir gün bu büyüleyici filmi izleme fırsatına sahip olursanız size bir şey tavsiye ederim. baştan sona, ileriye sarmadan, anlamaya çalışmadan izleyin ve film bittikten sonra sizde nasıl bir his ve tat bıraktığına bakın. esasında bu film hakkında daha çok şey söylemek istiyorum ama nedense bu filmi her düşünüşümde sanki beynim duruyor, söyliyecek söz bulamıyorum, ama kanımca üzerine kitap bile yazılmayı hakediyor bu film. finali ise bir yumruk etkisi yaratıyor insanda.

öncelikle sigara içmeyen birisi olduğumu ve burada belirteceğim faydaları hiç bir bilimsel veriye dayanmadan, tümüyle tahmini bir şekilde yapacağımı belirtmeliyim. sigara bildiğiniz gibi ülkemizde dahil olmak üzere bütün dünyada keyifle ve fütursuzca tüketilen bir zehirdir. sigara içmeyişimin nedeni tahmin edebileceğiniz gibi zararlarını çok ama çok iyi bilişimdir. ama bunu sadece ben değil bütün dünya biliyor. fayda derken aklınıza sakın sağlık açısından faydaları gelmesin, böyle bir şey söz konusu bile olamaz. ben başka özelliklerinden söz edeceğim.

öncelikle sigara içen bir çok insanla yaptığım gayriresmi bir ankette sorduğum neden sigara içiyorsun sorusuna aldığım cevap, çok stres altındayım ondan dolayı şeklinde oluyor. sigaranın içindeki bazı maddeler beyni uyuşturma özelliğine sahip olduğundan, sigaraya basit bir uyuşturucu demek bile mümkün. tabi bunu sağlık uzmanları daha iyi bilir, iyisi mi bu konulara girmeyeyim.

farkettiğim bir şey daha var ki, sigara insana karizmamı katıyor ne! sigara içen bir çok gençte farketmişsinizdir, bir afra tafralar, bir kendini beğenmeler. insan sinir oluyor. benden iki yaş küçük olan erkek kardeşim sigara içiyor, babamdan gizli gizli, dur diyemiyorum. ama içerken öyle bir tavır takınıyor ki sanırsın paşanın torunu... sigara içerken kendisine dikkatlice bakarsanız içiş tarzıyla size küfür ettiğini bile düşünebilirsiniz. çünkü sigara içerken yüzü, içinden size küfür ediyormuş gibi bir hal alır ve bu sizin sinirlerinizi bozar. içiyorsanda edebinle iç be kardeşim dediğim olmuştur çoğu kez. bilmiyorum bu meredi içen erkek kendini yaşayan ’james dean’ gibimi görüyor ne! ama şu var ki bir çok kimlik bunalımı yaşayan ve esasında kendinden emin olmayan ve oturmuş bir kişiliğe sahip olmayan bir çok cahil genç büyüdüğünü ve olgunlaştığını kanıtlamak için sigaraya sarılıyor. sigara içerek herkes bir şeyleri kanıtlama ve gösterme derdinde bence. bir meyhane köşesinde veya bir barda sigara içen bir insana bakın, hali ve tavrı ’’ benim bir derdim vaar, dinleyen yok mu! ’’ diye sessizce haykırır adeta. ofise elinde sigarasıyla dalan müdür bu lisan-ı haliyle der ki; bakın ben özgürce sigara içerek ofisinize dalabilirken siz burada içemezsiniz, size yasak ama ben içebilirim, neden, çünkü ben buranın müdürüyüm, ha ha haaa haaaa!!!

sinema filmlerinde sigara hep, karakterlerin ruhsal hallerini ve psikolojilerini ve nasıl bir insan olduklarını göstermek için kullanılan önemli bir araç olmuştur. eğer bir karakterin karizmatik olması hedefleniyorsa çoğu kez eline bir sigara tutuşturulur. filmlerdeki famma fatale olarak tanımlanabilecek bütün tehlikeli dişiler sigara içer, cazibe sahibi ve ateşli bir kadın ya, illa bunu sigarayla vurgulayacak! fight club filminde ne zaman baş roldeki anlatıcı tyler durden’ a uymaya başladı, o zaman sigaraya başladı, kural tanımazlığını, hayatı umursamazlığını ve asiliğini vurgulamak istercesine... kaç tane sigara içmeyen gangster, serseri, mafya babası gördünüz? hepsi az çok tiryakidir. pardon, pardon mafya babaları tiryaki değildir, onlar puro içer. bütün depresif, depresyonda olan, ruhsal bulanım geçiren mutsuz karakterler sigara içer, bu özelliklerinin altını çizmek istercesine... adamın bir ton derdi tasası var ve sigara içmiyor, allah allah, olur mu öyle şey, olmaaaz!

her şeyden önemlisi tiryakileri için sigara bir muhabbet aracıdır. yolda bir tiryaki, bir başka tiryakiye kırk yıllık dostuymuş gibi ateş sorabilir (bir kaç kez yolda bana sorulmuştu, hatta o kadar çok soruldu ki yahu bende sigara içen insan tipi mi var diye düşündüğüm olmuştu. bazı tiryakiler ülkedeki yetmiş milyon insanın sigara içtiğini düşünüyor olmalı, ama şaka bir yana o kadar çok sigara içen var ki neredeyse biz içmeyenler azınlık haline geldik). hatta bir kuyrukta falansalar kankalığa kadar uzanacak bir dostluğun kapılarını ’’ateşin var mı?’’ gibi naif bir soruyla açabilirler. ama sigara içmiyorsanız anca saati sorarsınız. bu arada ’birader yak bi cigara!’ muhabbetini de bilirsiniz. en iyisi hiç girmiyeyim.

bir de şu var ki ’’aman oğlum sen sen ol, asla sigaraya başlama! bak ben bir başladım asla bırakamadım, şimdi de sürünüyorum!’’ diyerek güya bana nasihat vermeye kalkışan büyüklerede sinir oluyorum, sanki ben başlamayı düşünüyormuşum gibi...

işte sigarayla ilgili bütün duygu ve düşüncelerim bunlar, bu kadar insan içiyorsa mutlak vardır bir bildikleri diyorum ve konuyu hiç açmamak üzere kapatıyorum. sürç-i lisan ettiysem affola...

son zamanlarda izlediğim en harika filmdi. esasında bir çoğunuz bu filmi görmüş geçirmiştir, hatta unutmuştur bile, sinemada gösterildiği döneme yetişemedim, daha sinemayla yeni tanışmıştım o zaman, televizyonda da göremeyince ancak videoda izleyebildim, keşke daha önce görebilseymişim. şu sıralar izlediğim ve de üstüne yazı yazmaya değer görmediğim bir ton film oldu, eragon olsun, çılgın dostlar isimli mecburen kardeşim için gittiğim vasat animasyon olsun, evde izlediğim yeni çıkan filmler olsun, hiçbiri beş para etmeyen filmlerdi, neredeyse tutkuyla bağlandığım sinemadan soğuyacaktım, ama leon filmi beni ipten döndürüp sinemayı tekrar sevmemi sağladı. filmi tek başıma karanlık bir odada seyrettim, iyi ki tek başıma seyretmişim, bu filmle ve duygularımla baş başa kalmamı sağladı, filmi resmen yaşar gibi seyrettim.

leon’dan söz edipte natalie portman’dan söz etmemek olmaz, filmin en önemli unsurlarından biriydi kuşkusuz, onun yerine filmde başka bir kız çocuğu olsaydı asla onun kadar o role yakışamazdı, kusursuz bir güzelliği ve sevimliliği var, filmde çok sevimli bir şekilde gülüyor (restauranttaki o uzun kahkahası insanın yüzünde ister istemez tebessüm oluşturuyor), çok sevimli bir şekilde şarkı söylüyor, ve henüz on iki yaşında olmasına rağmen harika bir şekilde ağlıyor, oyunculuğuna ve kendisine hayran olmamak imkansız. natalie portman’ın oynadığı mathilda leon’a yaşama sevinci veriyor, onu hayata bağlıyor, sevgiyi öğretiyor. bir çok kişi ikisi arasındaki aşk kokan ilişkiyi yadırgayabilir, (zaten bu filmin izleyiciye sorduğu en önemli soru, böyle bir ilişki doğru mu şeklinde) ama ben hiçte yadırgamadım, zaten buna aşktan çok sevgi demek daha doğru, aşkla hiç tanışmamış ufak bir kız çocuğu için bu duygu aşk olabilir ama leon mathilda ile arasındaki bu duygunun sevgi olduğunun farkında ve filmde onun ileri gitmesine hiç izin vermeyerek en doğrusunu yapıyor, evet aralarında bir sevgi bağı var ama ne sevgi, görebileceğiniz en kuvvetli sevgi! otelde özel bir tim silahlarıyla etraflarını sarmış, leon havalandırmadan mathilda’nın gitmesi için diretirken müthiş bir duygu patlaması yaşanıyor, filmin en güzel sahnelerinden birisi, eğer hassas biriyseniz ağlamanıza bile neden olabilir.

bu film hakkında daha çok söylemek istediğim şey var ama şu an tek kelimeyle afallamış vaziyetteyim, ama filmi izledikten hemen sonra üstüne bir şeyler yazma fırsatınıda kaçırmak istemedim, belki daha sonra daha derli toplu bir şeyler yazıp bu film için tekrar başınızı ağrıtabilirim. bir özeleştiri yapmam gerekirse bu yazıyla berbat bir yazar olduğumda tescillenmiş oldu açıkçası, keşke iyi bir yazar olsaydımda size leon filmi hakkında sunulabilecek en mükemmel sözcükleri sunsaydım! ya da siz bırakın bu berbat yazarı okumayı, leon’u izleyin, izlediyseniz bir daha izleyin, bir daha izleyin, sonra birde benim için izleyin, eğer filmi beğenmeyeniniz olursa bana istediği hakareti yapıp topa tutabilir, ben bu filme kefilim.

"baylar, dövüş kulübüne hoşgeldiniz! dövüş kulübünün ilk kuralı dövüş kulübünden söz etmemektir. dövüş kulübünün ikinci kuralı kimseye kulüpten söz etmemektir!"

bu yazıyı yazmadan önce hazırlık olsun diye dövüş kulübü’nü bir kez daha izledim ve filmle ilgili görüşümün değişmediğini gördüm. bu film hayatımda izlediğim en iyi film ve bundan sonrada bu filmden daha iyisini görüceğimi sanmıyorum. ben bir filmde senaryo, oyunculuk, kullanılan teknik, kısacası her şeyden önce yönetmenliğe bakarım. yönetmenin filmi çekerken nasıl bir yol izlediğine, nasıl bir anlatım tarzını benimsediğine dikkat ederim. çünkü sinema her şeyden önce (ne kadar devasa bir ekip tarafından yapılıyor olursa olsun) yönetmenlik sanatıdır.

bu filmin yönetmeni david fincher, video klip ve reklam yönetmenliğinden yetişmiş, her türlü çekim tekniğine eli yatkın, se7en filmiyle rüştünü ispatlamış ve bu sayede bir çok sinemaseverin gözünde büyük bir saygınlık elde etmiş bir yönetmendir. seven filmini dikkatli bir şekilde izleyip sevmiş olanlar bilir (ki o filmi bende çok severim), david fincher dersine çok iyi çalışan ve her ayrıntının üzerine titreyen bir yönetmendir. işte bu nedenle seven her ne kadar ağır ilerleyen sıkıcı bir film gibi görünsede, üzerinde büyük bir emek yattığının anlaşıldığı sanat yönetimi, mekan ve görüntü çalışmasıyla hiç sıkılmadan büyük bir zevkle izlenen bir film olmuştur. oysa dövüş kulübünde hem bu titiz çalışmayı görebilirsiniz, hem de (büyük bir anlatım yoğunluğu ve altmetin barındırdığı için) hiç bir sahnesinde sıkılmazsınız.

filmin açılış sekansından başlayalım (ben hayatımda hiç bu kadar güzel başlayan bir film görmedim). kahramanımızın vücudunun içinde (mükemmel ve sert bir müzik eşliğinde) gezinerek başlayan sekans, ağzına silah dayanmış ve tere boğulmuş çaresiz yüzünü göstererek son buluyor. dakika bir, gol bir! hemen şaşırıyoruz tabi ki, ve sorular sormaya başlıyoruz; bu adam kim, niçin ağzına silah dayanmış, ve silahı tutan kişi kim? esasında gördüğümüz filmin sonlarından bir sahne, ve kahramanımız (edward norton), karşısındaki kişiyle nasıl bu noktaya geldiklerini açıklamak için filmde anlatıcı rolünü üstleniyor. filmde kendisi için bir çok isim zikredilmesine rağmen gerçek ismini öğrenemiyoruz. zaten yanlış hatırlamıyorsam filmin jeneriğinde de kahramanımız ’anlatıcı’ olarak geçiyor. fincher’ın başrol oyuncusuna net bir isim koymama nedeninin, izleyicinin filmde özel bir probleme sahip tek bir insanın probleminin anlatıldığını düşünmesine mani olup, tüm bir yeni neslin probleminin anlatıldığını düşünmesini sağlamak için olabilir diye düşünüyorum (başka bir şekilde de yorumlanabilir).

kahramanımız uyku problemi yaşamaktadır. hayatındaki boşluğu doldurup, çalışmasının nedeni olarak gördüğü evi içinse durmadan yığınla eşya almaktadır. filmin başında onu ürün kataloglarının arasında esir olarak gördüğümüz sahne tek kelimeyle müthiştir ve bir sahnenin bazen nasıl olupta binlerce şey anlatabileceğinin en güzel örneğidir, kahramanımız tek başına yaşayan birisi olmasına rağmen evinde dört kişilik bir yemek masası ve envai çeşit tabak çanak takımı bulunmaktadır, günümüz insanının gereksiz tüketim hastalığı bundan iyi nasıl anlatılabilir? uyku problemi için başvurduğu doktoru kendisine kanserli ya da bir şekilde dibe çökmüş insanların hayata tutunmak için moral desteği gördüğü terapi gruplarına katılmasını önerir. bu öneri üzerine kahramanımız farklı takma isimlerle farklı terapilere katılarak neredeyse huzuru yakalar. uyku problemi son bulur. ama daha sonra kendisi gibi sahtekarlık yaparak terapilere katılan marla singer’la karşılaşınca tekrar düzeni alt üst olur. uyksuzluk tekrar başgösterir. bunun üzerine marla ile bir anlaşma yapar. o farklı, kendi farklı terapilere katılacaktır. kendince çözümü bulmuş, rahata kavuşmuştur.

ama ne olduysa uçakta tyler durden’la karşılaştığında olur. tyler (brad pitt) sahne almadan önce anlatıcımızın sarfettiği şu söz çok anlamlıdır; ’hayat sigortası iş seyahatinde ölürsen 3 katı para ödüyor’. tyler durden’la tuhaf bir konuşma yaptığı uçak seyahatinden sonra evine geldiğinde korkunç bir manzarayla karşılaşır. bütün bir dairesi alevler içinde yanmaktadır. bu yangının niçin çıkmış olabileceğine dair bilgi olarak anlatıcımızın sarfettiği sözlere bir bakalım;
’polis pilot ateşinin sönerek hafif gaz sızdırdığını düşünüyor. bu gaz 250 metrekare yüksek tavanlı evi günlerce doldurduktan sonra buzdolabının kompresörü kıvılcım çıkartmış olabilir diyor’.
aslında bütün bu sözler yönetmenin izleyicinin kafasında yangınla ilgili herhangi bir soru işareti barındırmayıp, dikkatleri yangının üzerine çekmemek için kullandığı bir yem sadece. çok zekice bir hamle.

evi kül olduktan sonra barınacak bir yer arayan anlatıcımız tyler’a sığınır. onunla bir barda dertleşir. burada tyler durden’la ve onun felsefesiyle tanışırız. ona göre yaşamsal önem taşımayan hiç bir şeyin önemi yoktur. mükemmel olmaya çalışmak gereksiz bir çabadır. ona göre biz insanlar sadece birer tüketiciyiz. burada dikkat edilecek nokta tyler’ın söylevinin bir yerde filmin söylevi olduğu gerçeğidir. bu dertleşmeden sonra tyler barın çıkışında kendisine vurmasını ister. işte bütün bir dövüş kulübü çılgınlığını başlatan yumruk burada atılır. bu dövüş diğer insanlarında dikkatini çeker ve dövüş kulübü kurulur. kahramanımız tek tek tabularını kırar. modern dünyanın kendisine sunduğu hayatı rettedip, tam anlamıyla harabe diyebileceğimiz dökülen bir barakada yaşamaya başlar.

filmin ikinci yarısı ilk yarısına gönderme ve atıflarla doludur. filmin başında kucaklaşıp ağlayarak deşarj olan iki karakter, daha sonra dövüşerek deşarj olur. filmin başında bir terapi grubunun yöneticisi ’’bu odaya bakınca cesur insanlar görüyorum.’’ derken, tyler neredeyse bu lafa atıfta bulunurcasına (mükemmel bir konuşmaya başlamadan önce) ’’etrafıma baktığım zaman bir çok yeni yüz görüyorum.’’ der.

filmin müzikleri tek kelimeyle büyüleyicidir (en azından benim için). izlememiş olanlar için söyliyeyim, bu filmi sevebilmeniz için elektronik müziğe sempatinizin olması gerek. ama eğer seviyorsanız sizi bir şölen bekliyor. filmin müzik kullanımı bir filmde tam olmasını istediğim gibi. müzik sahnenin altını çiziyor, atmosferini pekiştiriyor ve neredeyse sahneyle birlikte akıp gidiyor. filmde gördüğünüz bir sahnede, o sahnenin ne tür bir müziğe ihtiyacı varsa o an öyle bir müzik duyuyorsunuz. filmin titiz bir müzik çalışmasına sahip olduğu tartışmasız bir gerçek...

dövüş kulübü’nün izleyiciye sunduğu fikirlerle ilgili görüşüm:

her şeyden önce her ne kadar dövüş kulübü’nü hayatımda izlediğim en iyi film olarak gördüğümü söylesemde, sunduğu bir çok söylevi yanlış bulduğumu itiraf etmeliyim. kabul etmeliyiz ki karşımızdaki olağanüstü derecede kışkırtıcı ve tehlikeli bir film. eğer filmin bütün felsefesini hayatınıza yedirip, bunu yaşam tarzınız haline getirirseniz, tam anlamıyla kaosa sürüklenir, dibe çökmüş bir hayat yaşarsınız. düşünsenize, karşımızda ;’tanrının senden hoşlanmadığı olasılığını düşünmelisin. o seni hiç istemedi, hatta büyük olasılıkla senden nefret ediyor!’ diyen bir film var! şimdi bana diyeceksiniz, hem filmi fikirsel açından yanlış buluyorsun, hem de en sevdiğin film olduğunu iddia ediyorsun. hiç bir zaman bir filmi sevmek için fikirlerinide koşulsuz bir şekilde kabul etmek gerektiğini düşünmemişimdir. hepimiz aklı başında insanlarız. hiç bir filmin nasihatine ya da yol göstermesine ihtiyacımız yok, en azından benim öyle. ben bu filmi yapımı ve anlatımı açısından eşsiz buluyorum. ama filmin bir artısı var ki, o da tyler durden’ı %100 desteklememesi, yani onun söylediklerinin tümüyle arkasında durmaması, onun fikirlerini kabul edip etmemeyi izleyiciye bırakıyor olması. kısacası film üstün körü tek bir felsefenin propagandasını yapmıyor. ama dediğim gibi karşımızdaki kışkırtıcı ve tehlikeli bir film var. size tavsiyem, dövüş kulübünü izleyin ama bir dövüş kulübü kurmaya kalkışmayın!işim olmaz dediğinizi duyar gibiyim.

filmin destek çıktığım bir söylevi yok mu? elbetteki var, örneğin filmin günümüz insanının tüketim çılgınlığını eleştirmesine hayran oldum. hayatımıza soktuğumuz gereksiz o kadar çok ıvır zıvır var ki, bunların çoğunun farkına bile varmıyoruz. çünkü çarkın içinde kavruluyoruz. reklamlar ve televizyon tam anlamıyla beynimizi uyuşturmuş durumda. tyler durden’ın dediği gibi; ’nefret ettiğimiz işlerde çalışıp, gereksiz şeyler alıyoruz! ’ama bu filmi sadece bir kaç söylevle özetlemek ya da filmin sadece bir kaç söyleve sahip olduğunu söylemek neredeyse imkansız. bu filmin belkide en hayran olduğum özelliği bu, çok katmanlı, her daim çoklu okumaya açık, farklı şekillerde yorumlanabilecek bir film olması!insanda her izleyişte farklı bir his uyandırabiliyor!

filmin sonlarında karşılaştığımız o müthiş sürpriziyle ilgili bir şey söylemek istiyorum. ilk izlediğimde beni tek kelimeyle afallatmıştı. bu başka hiç bir filmde göremiyeceğimiz türden bir sürprizdi, ve tahmin edilme ihtimali neredeyse sıfır. bu sürprizi tahmin edemeyişimizin en önemli nedeni filmin buna ihtiyacı olmaması, ya da bizim böyle bir beklenti içersinde olmayışımız. çünkü film kusursuz bir dinamiğe sahipken, ve mükemmel bir şekilde ilerliyorken bu sürprizle karşılaşıyoruz. bilirsiniz, çoğu gerilim filminde ’katil kim’ sorusuyla karşılaşır ve kandimizce teoriler üretiriz, filmin sonunda da en beklenmedik kişinin katil çıktığını görürüz. kısacası katili tahmin etsekte etmesekte çoğu filmde bir sürpriz beklentisi içersinde oluruz. ama bu filmin sürprizi, bir sürpriz beklentisi içersinde olmadığımız için bizi daha fazla şaşırtır.

son söz: bu filmi kesinlikle izleyin ama kendinize hakim olmayı unutmayın!

romantik bir benzerine holywood’ da bile zor rastlıyacağınız bir ters köşeye yatırma filmi... filmde en az on filme yetecek kadar sürpriz ve şaşırtma sekansı var (abartmıyorum). sağ gösterip tam soluyla vuracağı anda sağıyla vuruyor. sürpriz içinde sürpriz, şaşırtmaca içinde şaşırtmaca sunarak aslında bir yerde bizleri niçin 7 yıl beklettiğininde cevabını vermiş oluyor film bu haliyle. açıkçası sinan çetin’ in bana ’ işte budur ’ dedirten bir filmini görmedim bu güne kadar (ama yiğidi öldür hakkını yeme demişler, propaganda kayda değer, iyi bir filmdi ve çiçek abbas yarın bir gün televizyonda karşıma çıksa yine izlerim, yine izlerim), ama yinede içimden bir ses sinan çetin bu filmi 7 yıl beklettiyse (aslında bekletti demek pek doğru olmaz, 7 yılda yaptıysa) bir bildiği vardır diyordu. filme gitmemdeki en önemli etkenin bu his olduğunu söylemeliyim. hislerimde yanılmadım, gerçektende karşımda beklediğime deymiş diyebileceğim bir film buldum.

öncelikle sinan çetin’ i, ahmet ümit’ in polisiye romanı sis ve gece’ yi uyarlayacağı esnada, o romanı kolaya kaçıp birebir çekmek varken, romanı çekme sürecinde kendine gelen ilham ve dürtülerin peşinden koştuğu için tebrik etmek gerek. o romanı çekme sürecinde diyorum ama söylenenlere bakılırsa filmin romanla zerre alakası yok. zaten şu anda sinemalarda gösterilen ve romanla aynı adı taşıyan polisiye filmi izleyerek, veyahut doğrudan kitabı okuyarak, kitapla bu film arasındaki farkı görebilirsiniz. bir yönetmen her daim böyle olmalı, içindeki sese kulak vermeli ve dürtülerine güvenmelidir. senaryonun bir kağıt parçasından ibaret olduğunu ve değiştirilebilmeye her daim açık olduğunu unutmamalıdır.

bu 7 yıl süresince ne yapmamış ki sinan çetin. senaryoyu defalarca kez değiştirmiş, kurgu üzerine oynama üstüne oynama yapmış (film ayrıca kurgunun sinemada nelere kadir olduğununda mükemmel bir örneği), yeri gelmiş yeni bir kaç sahne çekmiş (sinema dergisinde yazılanlara bakılırsa teoman’ la geçtiğimiz ocak ayında bir plan daha çekmiş), kısaca yapmadık şey bırakmamış. neredeyse sinan çetin’ in gıcıklığına bu kadar süre beklettiğini düşünmeye başlamıştık filmi. sanki filmi keyfi gıcır olunca yayına sokucakmış gibi bir hisse kapıldık ve bu kadar süre bekletmesine bir anlam veremedik çoğumuz. tabii bende. ama şimdi anlıyorum ki bu kadar süre keyfinden bekletmemiş filmi sinan çetin. senaryonun ve filmin olgunlaşmasını beklemiş ve iyi de yapmış.

filmin hikayesini hiç anlatamayacağım. özür dilerim. aslında kendimi zorlasam biraz anlatırım ama yanlış anlatmaktan (filmin bazı kısımlarını unuttumda) ve konuyu toparlayamamaktan korkuyorum. o yüzden filmin en karmaşık yapıya sahip unsuru olduğunu düşündüğüm hikaye kısmına hiç girmiyeyim. ben en az 2 kez izleyerek bu filmin hikayesine vakıf olabileceğimi düşünüyorum. zaten çokta güçlü bir hafızaya sahip değilim. aslında anlaşılmayacak bir hikayesi yok filmin. sadece sonradan elde ettiğin bilgiler ışığında filmi tekrar izlemek istiyorsun, hepsi o. hani sonu sürpriz olan bir filmde katilin kim olduğunu öğrendiken sonra birde bunu bilerek izlemek istersiniz ya o filmi. işte bu filmde de o hisse kapılıyorsunuz. ama tek bir sürprizle karşılaşsanız gene iyi. çünkü filmin entrika dönmeyen sekansı yok neredeyse. öyleki eğer iyi bir izleyici değilseniz filmin sizi ikinci izleyişinizde bile ters köşeye yatırması kuvvetle muhtemel.

filmin cümlesi şu; ’ inanç perdesi ne kadar kalınsa, akıl güneşi o kadar geç doğar.’ ama bence bu yanlış bir cümle. çünkü sinan çetin bir şeyi yanlış bilmekle, yanlış şeye inanmayı karıştırmış. bu filmin hikayesi tümüyle yanlış bilinen şeyler üzerine kurulu çünkü. böyle bir hikaye üzerinden inanç gibi bir erdemi karalamamak gerek!

eğer bazı sıkıcı kısımlarında sabredebilir, yasemin kozanoğlu’ nun kötü oyunculuğuna göz yumabilir (kendisi görüntü var ses yok misali) ve bazı erotizm içeren sahnelerden rahatsız olmazsanız (sinan çetin keşke bunu hiç yapmasaymış, bence hiç erotizm kullanmadanda bu filmi yapabilirdi, çünkü gördüğüm kadarıya filmin hayati ihtiyacı yok o sahnelere) sizi çok zekice kurgulanmış, sağlam bir senaryoya sahip kaliteli bir türk filmi bekliyor.

aslında her şeyi biliyorsunuz, bu yüzden ukalaca bir tavırla filmin hikayesinden söz etmeyeceğim. bence hiç de küçümsenecek bir film değildi rocky.
tamam kabul ediyorum, oscar’ı taxi driver hakediyordu ama bu asla ilk filmin basit ya da kötü bir film olduğu anlamına gelmez. mantıklı bir şekilde bakarsak akademiyi tavlamak için gerekli her şeyin bu ilk filmde mevcut olduğunu görürüz. bence o dönemin akademisi dev perdede bu zafer öyküsünü izlediklerinde tek kelimeyle büyülenmişlerdi. ben de ne zaman bu filmi izlesem büyülenirim.
antreman sekansının (ve elbetteki dövüş sekansının) müzikle olan uyumu çok az filmde görebileceğimiz türdendir. müziğin bir filmde ne kadar önemli olduğunu görüyoruz bu filmde.
filmin en bayıldığım sahnesi 14. raunda rocky’nin düştükten sonra büyük bir azimle tekrar ayağa kalkarak apollo creed’i tam anlamıyla şaşkına çevirdiği sahnedir, filmin en sonunda adrian’la rocky’nin birbirine sarılarak karşılıklı ’seni seviyorum’ deyişleride filmin doruk noktalarından elbette...

stallone bu filmle birlikte senaristliğin yanı sıra yönetmenliğede el atıyor ve film daha kişisel bir hal alıyordu. çoğu sahnede izlediğimiz kişi rocky mi yoksa stallone mi anlayamayız.
bu filmde stallone’yle ilgili çok şey öğreniriz örneğin, klas arabalara olan tutkusu, hayvanlara olan düşkünlüğü (bunu ilk filmde de görüyoruz), giyim tarzı, en sevdiği rengin sarı oluşu ve daha nice ayrıntı. ilk kez yönetmenlik yapıyor oluşunun verdiği acemilik filmde kendini baya bir belli ediyordu.
filmin gereğinden uzun ve sıkıcı kısımları var örneğin ve bazı kısımları açısından neredeyse ilk filmin taklidi, örneğin antreman sekansıyla, ama herkesin kendisine eşlik ederek koştuğu o meşhur sahneler elbetteki çok güzel ve maçın sonunda apollo creed ile birlikte aynı anda yere düştüğü o muhteşem on saniye(!) ise tam anlamıyla soluk kesici ve stallone’nin bir yönetmen olarak o sahnedeki stres ve heyacanı çok iyi verdiğini belirtmek gerek.

serinin tartışmasız en muhteşem başlayan filmi!
ah o ’’eye of the tiger’’ şarkısı yok mu, insanın içini eriten! sahi, bu şarkının elinden en iyi şarkı oscarını hangi şarkı kaptı, bileniniz var mı? gerçi ben daha iyi olmasına ihtimal vermiyorum ya. bu filmde rocky nefret edilesi clubber lang ile karşılaşır. hep şunu merak etmişimdir, niye rakipler hep kötü karakterlerdir, clubber iyi birisi olsaydı ne olurdu? rocky kazanmak için bu kadar istekli olmazmıydı yoksa? yoksa biz izleyiciler efendi birisi olsaydı clubber’ın tarafını tutardık diye mi korktu stallone?belkide zencilerin kötü insanlar olduğunu düşündüğü için böyle yaptı. bir de dikkat ettiniz mi bilmiyorum ama rocky hiç bir zaman ciddi bir maçta beyaz bir amerikalıyla dövüşmedi. ya hep zenci oldu, ya da en beyazından bir rus! ama yinede seviyorum bu filmi, sahilin kenarından jet gibi koşmakda çok iyi bir fikir!hulk hogan’la yaptığı o curcunalı dövüş ise tam anlamıyla evlere şenlik!
ne zaman izlesem büyük keyif alırım.