gerzekparatoneri

hareketleriyle elestirilse de bana itici gelmeyen sarkici. ayrica bir cok sarkisini da sevdigim sarkici.
(bkz: zamparanin olumu)
(bkz: guzel bir gun)

gparatoneri yasadigi yere bir saat mesafede fakat sehir disinda bir konsere gider kalabalik bir arkadas grubuyla. gitmeden once bir arkadaslarina kontrol ettirirler son otobus saatini fakat unutulan bir şey vardir ki o arkadas aslinda ipiyle kuyuya inilmeyecek bir arkadastir. konserden cikilir, son otobus saati bilindiginden hos bes geyik yapilir. ’amaan son otobuse yetisiriz nasilsa’ gerzekligiyle son otobus icin otogara gidilir. karsilasilan manzara icler acisidir. mevsim kistir, hava buzdur ve otogarda kopeklerden baska canli yoktur. son otobus gideli saatler olmustur. e napalim diye düsünülürken herkes tek tek evleri arayip haber verir. en son gparatonerine arattirilir cünkü bilinir ki mutlaka bir malzeme cikacaktir. sıra gparatonerine geldiginde korkarak telefonu acar ve diyalog gerceklesir;
gp: anneee!
a: ne var? nerdesin sen bakim? saat kac oldu zaten dedigin saatte gelmezsin ki hic bidibidibidibidi
gp: bir dakika beni dinler misin?
a: söyle diyorum sana nerdesin?
gp: aciklamama izin versen!
a: tamam soyle,dinliyorum ama sakin bana hoslanmayacagim birsey söyleme
gp: öfff tamam anne, son otobusu kacirmisiz burda mahsur kaldik, artik sabaha ancak gelirim ben sen uyu.
a: ?!!!! (sessizlik)
gp: noldu anne hosuna gitmedi mi yoksa?
a: hemen eve geliyorsun!
gp: nerde oldugumu biliyorsun, simdi kosmaya baslasam iki gün sonra oradayım anne.
a: cabuk kosmaya basla o zaman!!!
gp ve tüm grup koro halinde ehahahahaha
a: gulme diyorum sana hemen kos eve gel!
gp:?!!!!!!!

can, canan, yürek, ask herseydir o. agladiginda kucak, sevindiginde yoldas, zamanı geldiginde en iyi sirdastir. saklar, sarar, sarmalar, kucaklar, öper, koklar... onsuz olunmayacak, yeri dolmayacak kisidir o.
(bkz: ağlarsa anam ağlar)

cocuklugumun ellerinde gectigi, cogu zaman gülme krizlerinin icinde bogulmama vesile olan, annemi hala ufacik bir kiz cocugu zannedip yoran fakat yine de bu durumu bile en sevimli halleriyle tamamlayan vazgecilmez insan.

beni hüzne bogan, evlenenlerin haline büyük bir izdirap duymama sebep olan, ’ulan ne diyor bunlar’ diye kendi kendime soyleten, acinasi, üzülünesi bir ironi.

naz, isve gibi anlamlari da olan, söylemi kulaga hos gelen, ayni zamanda insanda her eda isimli kizin nazli, isveli oldugu hissi uyandiran hos bir isim.

gazili olmak bir ayricaliktir diye slogani olan fakat girdigim günden bu yana hicbir ayricaligini görmedigim velakin herkesin anlattiginin, söylediginin aksine kimsenin kimseye uzun zamandir karismadigi, eski günleri geride birakan, kendine yeni bir sayfa acan üniversitedir. bakmayınız efendim bilmeyenler hala gaziyi yanlis tanitirlar.oysa ki degisim rüzgarlarinin estigini son dönem bahar senligi vasitasiyla da göstermis ve cem-i cümlemize kanitlamistir.
not: bilmeyen, görmeyen görsündür. önyargi yanlistir kanımca!

(bkz: haricten gazel okumak )

insanin nefes aldiğini hissettigi yerdir! gidilesi, görülesi, donulmeyesi yerdir! hasrettir! kayıp degildir aslinda, kendini korumayi bilmistir. coruh’un deli gibi aktığı, insanina da ayni coskuyu verdiği yerdir. başkadir; memlekettir, memleketimdir. özlenmiştir...
not: insanlarinin cogunun lazca konustuğu bir yanılgıdan ibarettir. zira ömr-ü hayatimda lazca konusan bir artvinliye rastlamisligim yoktur.