yalnızlıgin anlaşıldigi anlar

akşam saatlerinde kapıcıya çöp verirken sesin çatlak çıkmasıyla sabah beri hiç konuşmamış konuşacak kimseyi bulamamış olduğunu anladığın anlardır.

cornetto alındığında hediyesi olan aşkınayı da kendin yediğin an.

otobüste başını muavinin omzuna dayadığın an.

31 sonrası kendine sarılıp uyunduğunda pek de güzel anlaşılabilir.

telefonunu bir haftadır hiç sarj etmediysen.

yalnızken anlamazsınız, düşüncelerinizle, en iyi dostlarınızla, kitapla, kendinizlesinizdir.

yanınızda boş insanlar, insanımsılar varken anlarsınız ancak. ve ancak ’ah... ne kadar yalnızım’ diyebileceğiniz zaman yanınızda başkalarının olduğu zamandır.

yalnız kalmamak için yalnız kalın. yalnızlığınızın farkına varmaz, tanıyabileceğiniz en iyi dostlarla beraber olursunuz.

tek başına günde üç film seyrettiğin, tek başına olduğun için yemek yemeyi unuttuğun, o gün sesini hiç kullanmadığın için çatallandığını anladığın, gece bile yalnızlıktan saatlerce uyuyamayıp kanepede uyuyakalmayı ümit ettiğin, artık okumaktan bunaldığın, sevilmek istediğini hissettiğin, hayatına bi şahit bi tanık istediğin anlar....hep yalnızsındır, daima...için bomboştur ve bunu doldurmak için harcadığın tüm çabalar sabote edilmiştir..sen bu yapayalnızlığa alıştığın için daha pervasız daha yabani ve daha zorsundur..zor ve daha bi yalnız...herbiden yalnız..

haberleri izlerken, haber spikeri ile fantezi kurduğunuz zamanlar, çok sevdiğiniz kediye bir zarar gelmesin diye evden yolladığınız zaman , evdeki hem cinsiniz olan ev arkadaşınız yemek te soğan yediğinde kokmasın diye sizin de soğan yediğiniz zamanlar, sabahları sırt üstü uyandığınızda, çarşafın göbeğinizden 1 karış yukarda durduğunu gördüğünüz zaman, ev arkadaşınız ile alem yapıp kafaları çektiğiniz bir gece, odasının kapısını kitleyerek yattığı zaman, yalnızlığın hissedildiği zamanlardır.

kalabalıgın içinde bir tümsek olmaktır yalnızlık,modern aklın zindanı, ilkel aklın özgürlüğüdür, kimi zaman hissediyorum bende elbette, herşey yerli yerindeyken nerden çıktı diyorum birden, mistik duygular ürpertiyor sonra, kendime geldigimde kız arkadaşımı, en yakın dostumu arıyorum -niye aramıyorsunuz ulan diyorum sonra farkediyorum ki bunların hepsi hemen hemen 1 dakikada yaşanmış.

evdeki eşyalarla konuşmaya başladığını farkettiğin an.

avokado yediğim zamanlara denk gelir genelde. vitamini alamazsam düşüp bayılır gibi olurum. çok kötü anlar onlar.

kimi zaman cok zor anlasilir. hatta o kadar uzun bir zaman alir ki bunu anlamak kisinin omru yetmez. bir bakar ki son nefesini veriyor. o zaman anlar yalniz oldugunu.

sözlükte açtiğin ankete kimsenin katilmadiği anlar.

kendi kendine konusmanin oldukca koyu bir sohbet haline donustugu andir.

zorlu gecen bir mac sonrasi telefona baktiginizda gordugunuz bos ekran.insan uzuluyor hic mi merak edenim, soranim yok diye.yok demek ki derim ve yalnizligimi hatirlarim.

dışarıda yagan yagmur dindiginde gözlerinizden yanaklarınıza süzülen yeni bir yagmurun başlaması

-evden ya da okuldan eve dönüp de yemek masasına yalnız oturulup,ses gelsin bari denip,televizyonun açıldığı andır.
-telefonun günlerdir hiç çalmadığının ve dolayısıyla 1 haftadır şarj edilmediğinin anlaşıldığı andır.
-bayramlarda tek başına sokağa çıkıldığında yolda yürümekte olan çeşitli arkadaş ve aile gruplarının görüldüğü andır.

sırtınızı keseleyecek birini bile bulamadığınızda.

genç turkcell’in bi alana bi bedava şeysiyle mcdonalds’da iki menüyü birden yedikten sonra sinemaya girip iki koltuğa birden yayılarak film izleme fırsatı yakaladığınız andır. evet.

sevilmediğinin anlaşıldığı anlardır.