(bkz: benden bahsetti mi?)
wikileaks
anlamadigim ve beni bu konuda aydinlatacak olan ki$iye minnet duyacagim bir soru var aklimda;
$imdi belgelerin bir kismi yayinlandi, kimlerin kime ne gozle baktigi, hangi burokratlarin kimler icin ne soyledigi, devletlerin diger devletler ile alakali ne du$undukleri belgelerle aciga vuruldu ve kimse de bu belgelere "siktirin lan, bunlarin hepsi komplo" demedi. bu durumda belgeleri dogru olarak kabul ediyoruz peki tamam ama;
canim karde$im, bu belgelerin hangisi dunyayi yerinden oynatabilecek duzeyde ki? hani akli azicik cali$an bir insan bu belgelere zerre ihtiyac duymaksizin zaten bilir ulkelerin birbirleri arkasindan ne du$undugunu ne oyunlar oynadigini, yuzune gulenlerin aslinda gotune parmak atmak niyetinde oldugunu. $u ana kadar yayinlanan belgeler buzdaginin gorunen yuzu tamam ama bundan sonra geleceklerin $u ana kadar gelenlerden daha sarsici olacagini du$unduren nedir bizlere?
ya hepsinin icerigi benzerse?
+ hillary cilinton erdogan’in arkasindan nanik yapti.
+ aliyev cumhurba$kani gul’e verdigi yemekte tuzu cok koydurdu.
+ obama turk siyasetini osmanliya benzetti.
+ italya ba$bakani’nin aslinda bir degil uc metresi varmi$.
lan?
hic sarsilmadim ki ama ben, bunlarin hicbiri agzimi acik birakmadi ki? hayir dersin ki bana "amerika belgelerinden ogrenildigine gore 51. bolgede gercekten uzay gemileri var ama uzaylilar orada degil de washington da ya$iyor", i$te ben buna sarsici bilgi derim. ya da yine bana dersin ki "iran’in nukleer gucu kontrol etme cabalari sonuc vermi$, iran’in elinde kitadan kitaya yollanabilecek ve uc $ehri bir anda yokedebilecek etkiye sahip nukleer fuzeler var", amenna yuh a.k. artik derim. e ama karde$im amerika di$i$leri bakanligi davutoglu’nu tehlikeli bulmu$ cok da sikime, helal olsun davutogluna der gecerim. ya da ne bileyim turk diplomatlari maliki icin kontrolden cikti demi$ler, lan bana sor ben de sana aynisini soyleyeyim? hatta sen direk bana gel, ben o senin elinde olan belgelerin iceriginden cok daha vahim $eyler anlatayim sana?
nihayetinde tatmin edici veriler gibi gelmedi bana $u ana kadar internete du$enler. in$allah bundan sonrakiler gercekten i$in ic yuzunu gozler onune serebilecek nitelikte olur da dunya bir daha eskisi gibi bir yer olmaz.
$imdi belgelerin bir kismi yayinlandi, kimlerin kime ne gozle baktigi, hangi burokratlarin kimler icin ne soyledigi, devletlerin diger devletler ile alakali ne du$undukleri belgelerle aciga vuruldu ve kimse de bu belgelere "siktirin lan, bunlarin hepsi komplo" demedi. bu durumda belgeleri dogru olarak kabul ediyoruz peki tamam ama;
canim karde$im, bu belgelerin hangisi dunyayi yerinden oynatabilecek duzeyde ki? hani akli azicik cali$an bir insan bu belgelere zerre ihtiyac duymaksizin zaten bilir ulkelerin birbirleri arkasindan ne du$undugunu ne oyunlar oynadigini, yuzune gulenlerin aslinda gotune parmak atmak niyetinde oldugunu. $u ana kadar yayinlanan belgeler buzdaginin gorunen yuzu tamam ama bundan sonra geleceklerin $u ana kadar gelenlerden daha sarsici olacagini du$unduren nedir bizlere?
ya hepsinin icerigi benzerse?
+ hillary cilinton erdogan’in arkasindan nanik yapti.
+ aliyev cumhurba$kani gul’e verdigi yemekte tuzu cok koydurdu.
+ obama turk siyasetini osmanliya benzetti.
+ italya ba$bakani’nin aslinda bir degil uc metresi varmi$.
lan?
hic sarsilmadim ki ama ben, bunlarin hicbiri agzimi acik birakmadi ki? hayir dersin ki bana "amerika belgelerinden ogrenildigine gore 51. bolgede gercekten uzay gemileri var ama uzaylilar orada degil de washington da ya$iyor", i$te ben buna sarsici bilgi derim. ya da yine bana dersin ki "iran’in nukleer gucu kontrol etme cabalari sonuc vermi$, iran’in elinde kitadan kitaya yollanabilecek ve uc $ehri bir anda yokedebilecek etkiye sahip nukleer fuzeler var", amenna yuh a.k. artik derim. e ama karde$im amerika di$i$leri bakanligi davutoglu’nu tehlikeli bulmu$ cok da sikime, helal olsun davutogluna der gecerim. ya da ne bileyim turk diplomatlari maliki icin kontrolden cikti demi$ler, lan bana sor ben de sana aynisini soyleyeyim? hatta sen direk bana gel, ben o senin elinde olan belgelerin iceriginden cok daha vahim $eyler anlatayim sana?
nihayetinde tatmin edici veriler gibi gelmedi bana $u ana kadar internete du$enler. in$allah bundan sonrakiler gercekten i$in ic yuzunu gozler onune serebilecek nitelikte olur da dunya bir daha eskisi gibi bir yer olmaz.
ekşi sözlük’te millet ingilizce linkler, bölümler verip duruyor. aq kaç kişi biliyor lan bu seviyede ingilizce. hırbo. bari çevirisini yap. ha hava olsun diye yapıyorsan bizim mağaalleye gel indiririz havanı. tamam mı koçum.
niye sinirlendim la böyle.
niye sinirlendim la böyle.
bbc washingtondan canli yayin yaparken konu ile alakali, bizim haber kanallarinda kadin hastaliklari canli tarti$ma programinda irdeleniyor.
olm kadinlar zaten sizin $u duyarsizliginiz sebebi ile hastalaniyorlar lan? dunya calkalaniyor alo, bir haber yapin.
olm kadinlar zaten sizin $u duyarsizliginiz sebebi ile hastalaniyorlar lan? dunya calkalaniyor alo, bir haber yapin.
mossad: turkiye’de islamcilar gucleniyor. ordu bu duruma daha ne kadar sessiz kalacak?
düşen son bir bilgiye göre orqn 25 temmuz 2009 tarihinde nato boru hattına tecavüz etmeye kalkışmış. olaya el koyan bir grup cia ajanına da pis bir el hareketi çekmiş. olaydan sonra mezkûr ajanların nutkunun tutulduğu ve sıtkının sıyrıldığı da gelen haberler arasında.
"erdoğan,atatürk ile aynı idealleri paylaşan bir harekete önderlik ediyor."-wikileaks belgeleri.
mossad başkanı neredeyse tskdan darbeyi peçeteye yazıp istemiş. öylesine yürekten...
beklendiği gibi bazı ülkelerde erişimi engellenmektedir. hiçbir şeyin göründüğü gibi olmadığını artık anlamış olmamızdan mıdır nedir wikileaks de sorgulanmalıdır. neden şimdi?
turk diplomatlarin irak endi$esi;
"irak ba$bakani maliki kontrolden cikti."
ya o degil de bak bunca entry yazdim bu ba$liga, hicbirinde amerika aleyhinde tek kelam yoktu. cnn turk alt yazi geciyor ben not aliyorum, kicimdan yazmiyorum. e peki ne sikimden i$ lan bu, amerika ne boka panikledi o zaman? iclerinde amerika’yi zora du$urecek bir $ey yok ki. misal suudi arabistan amerika’dan iran’a saldirmasini istemi$ ama amerika saldirmami$, e bu amerika adina iyi bir $ey? amerika’nin paniklemesini saglayacak bilgiler ne olm, onlari da bir yayinlasaniz ya?
"irak ba$bakani maliki kontrolden cikti."
ya o degil de bak bunca entry yazdim bu ba$liga, hicbirinde amerika aleyhinde tek kelam yoktu. cnn turk alt yazi geciyor ben not aliyorum, kicimdan yazmiyorum. e peki ne sikimden i$ lan bu, amerika ne boka panikledi o zaman? iclerinde amerika’yi zora du$urecek bir $ey yok ki. misal suudi arabistan amerika’dan iran’a saldirmasini istemi$ ama amerika saldirmami$, e bu amerika adina iyi bir $ey? amerika’nin paniklemesini saglayacak bilgiler ne olm, onlari da bir yayinlasaniz ya?
abd’li ust duzey hukumet gorevlisi; davutoglu cok tehlikeli.
son bir kaç gündür herkesin dilinde. bütün ilgiyi üzerine çekip gündem yarattığı için nefret ediyorum kendisinden. böyle şeylerden nefret ederim ben evet.
medyamız tarafından; recep tayyip için ne yazarsa "yalan", kaddafi ve oğulları için ne yazmışsa "güvenilir kaynak" ilan edilen oluşum. seviyorum lan bu ülkeyi, ne içiyorlarsa aynısından...
’sızıntı’ belgelerinde; japonyadaki olası büyük bir depremden sonraki nükleer faciaya gönderme yaparak, japonların bu konuda çok yeterli olmadığını yazıyordu. tüm dünya şuan bu ihmal üzerine wikileaksi de diline doladı.
(bkz: pornwikileaks)
sizdirdigi belgeler $u $ekilde sizdirilmi$;
wikileaks bombasının hazırlık aşamasında julian assange’ın ekibinde çalışan brezilyalı genç gazeteci natalia viana, o süreçte neler yaşandığını "içeriden bir gözlemci" olarak kaleme aldı. böylece, gazetecilik tarihinin en büyük "sızıntısının" bilinmeyen hikâyesi ilk kez kamuoyuyla paylaşılmış oldu.
bundan 13 ay önce, 14 kasım 2010 tarihinde dünya henüz julian assange ve wikileaks’i tanımıyor, ben de ülkem brezilya’da serbest gazetecilik yapıyorken bir telefon aldım.
hattın diğer ucunda, benimle daha önce çalışmış olduğunu öne süren bir kadın şöyle diyordu:
"merhaba natalia, çok etkili bir kuruluş için çalışıyorum ve sana iş teklif etmek istiyorum. tüm dünyada yankılanacak dev bir proje üzerine çalışıyoruz. telefonda detayları görüşmemiz güvenli değil. ama eminim ki her gazeteci böyle bir işe dâhil olmak isterdi."
james bond filmi gibiydi
james bond filmi gibi geliyordu duyduklarım. meraklanmıştım. londra’daki araştırmacı gazetecilik merkezi’nin yöneticilerinden gavin macfadyen’ı aradığımda, telefonda konuştuğum kadının güvenilir biri olduğunu söyledi. düşünmek için bile zaman harcamadan londra’ya gittim. elimde sadece kadınla buluşacağım yerin adresi vardı. isim yok, detay yok, soru yoktu.
onunla, gazetecilerin buluşma yeri olan frontline kulübü’nde buluştum. 30’lu yaşlarında güzel bir kadındı. "bugün neler olduğunu duydun mu? onun (assange’ın) tutuklanması için karar yayınladılar. üzgünüm ama programımızı birkaç saat erteliyoruz. çok daha dikkatli olmalıyız" dedi.
bu kararın birkaç ay öncesinde, pentagon net bir uyarı yollamıştı: “ya wikileaks tüm gizli dosyaları geri çeker ve sitesinden siler ya da aksi halde abd onları (wikileaks için çalışanları), doğru şeyi yapmaya zorlamak için alternatif yollar arar.”
birkaç saat sonra julian’la taniştim
birkaç saat sonra yakınlardaki güvenli görünen bir eve gittik ve orada çalışma arkadaşlarımla tanıştım.
julian da oradaydı. üzeri dizüstü bilgisayarlarla, kâğıtlarla ve bardaklarla kaplı büyük bir masada oturmaktaydı. ciddi görünüyor ve az konuşuyordu. bana alışık olmadığım izlanda votkası ikram etti.
masanın diğer yanında oturan 50’lerindeki, hoş görünümlü kadın kristin hrafnsson gülümsedi ve ülkesinin votkasından şikâyet etti. yanımdaki genç adam, "arabayı ben kullanmayacağım nasılsa!" diyerek umursamazca içiyordu.
250 bin telegraf, çoğu işe yaramaz
onlar gidince, julian beni çağırdı. üzerinde "hiçbir şey söyleme" yazan bir kağıt verdi. kağıda küçük el yazısıyla, "abd elçiliklerinden, 1966–2010 arasında, 250 bin telgraf. 1/10’u işe yaramaz, 1/50’si önemli, 1/250’si çok önemli" yazmıştı.
hayatımda hiç bu kadar sessiz olmamıştım. arabaya binmeden son bir sigara yaktım.
kristinn, "hazır mısın?" diye sordu.
"hazırım. soru sorabilmek isterdim".
"yolda sorarsın" dedi.
“hiçbirimiz brezilya’yi bilmiyoruz”
yolda mola verdiğimizde, diğerleri yiyecek alırken, julian benimle konuşmaya başladı.
bana, kriptoların değişik ülkelerde yayımlanmasına yardımcı olabilecek bağımsız gazetecilerden biri olduğumu söyledi. ne kendi ekibinin, ne de the guardian, the new york times, le monde, el pais and der spiegel gibi kurumlarda işbirliği yaptıkları insanların brezilya’nın meseleleri hakkında yeterli bilgiye sahip olduğunu belirtti.
benim görevim, brezilya ile ilgili tüm kriptoları okumak, portekizce makaleler yazmak ve brezilya medyasında güvenilir ortaklar bulmaktı. yeşil-siyah metin dosyasının bulunduğu bilgisayarını açtı. "brezilya: 3,000 belge” yazdı.
telefonlar kapandi, pilleri çikarildi
yola devam ettiğimizde julian hepimize bilgisayarlarımızı, cep telefonlarımızı kapatmamızı ve pillerini çıkarmamızı söyledi.
sonunda yol, büyük korulukların, malikânelerin, dük ve düşeslere ait eski evlerin olduğu bir yere vardı. ellingham konağı’na gelmiştik. ekip ilk olarak tam kadro halinde burada kalacaktı.
dört katlı konağın 10 odası vardı. odamı latin amerikalı bir kızla paylaşıyordum. odada birbirimize, ingiliz gizli servisi veya cia tarafından baskına uğramaktan korktuğumuzu itiraf ettik. oda arkadaşım, "‘biz sadece temizlikçi kadınlarız’ diyeceğiz" diye espri yaptı.
julian’in pişmanliklari
çok büyük bir arazide, tek başına ve sakin bir yerdeydik. farklı ülkelerden gazeteciler gelip gidiyordu. şehir merkezine nadiren ve küçük gruplar halinde gidecektik.
julian’ın isveç’teki davasından bir veya iki kez konu açıldı. interpol tutuklama kararı çıkarırsa her şeyin zorlaşacağını biliyorduk.
julian’ın wikileaks ile ilgili pişmanlıkları vardı. bir gün, "wikileaks’i bir şirket olarak kurmadığıma pişmanım. kar amacı güden bir şirket olsaydık, bilgiyi hızla satardık ve herkes de bize saygı duyardı" dedi. bu, julian’ın tipik mantığıydı; içgörülü, orijinal ve beklenmedik.
o zamanlar dosttular
julian ve genç ingiliz arkadaşı james ball’un tartışmalarını dinlemek bana heyecan verirdi. 25 yaşındaki geleneksel ingiliz’le, gelenekleri takmayan ve sınırları zorlamayı çok seven avusturalyalı hacker’ın bitmek bilmeyen söz düellosunu izlemek çok eğlenceliydi.
aylar sonra ball, organizasyonun düzensizliğinden yakınarak the guardian’a geçti ve wikileaks karşıtı bir kampanya başlattı.
beş gün uyumadan çaliştim
excel tablolarını alıp brezilya hakkındaki 3 bin kriptoyu okumaya başlayınca, neredeyse beş gün adamakıllı uyuyamadım.
aile büyüklerinin eski portrelerinin asılı olduğu rahat bir oturma odasında çalışıyorduk.
akşam yemekleri sırasında biraz nefes alıyorduk. güzel muhabbet, iyi şarap her geceki geleneğimizdi. her yerden çalışma arkadaşlarımız vardı. fransız, isveçli, abd’li, ingiliz... çok kültürlü bir atmosferdeydik. çok sigara içiyor, youtube’da eğlenceli klipler seyrediyorduk. bulunduğumuz şartlar gerilimliydi elbette. ama o günlerde, bazı aşk hikayelerinin de başladığından şüphe ediyorum.
adi ne olacak?
tartıştığımız konulardan birisi de, projeye ne isim verileceğiydi. julian "elçilik kriptoları" gibi bürokratik bir isim istemiyordu. hepimiz "sol kanadı" çağrıştıracak isimler koymamamız gerektiği konusunda hemfikirdik. julian bir gün, “buldum” dedi, “cablegate”.
çoğunluk beğenmemişti bu ismi. ama kimse de daha iyisini bulamıyordu.
clinton peşin peşin özür diledi
tasarlanan yayımlama tarihinden birkaç gün önce, haberlerde yeni bir sızıntının olacağından bahsedilmeye başlanmıştı. the new york times, abd yönetimine gitmişti. bunun üzerine hillary clinton, dünyadaki bütün müttefik ülkelerin hükümetlerini arayarak peşinen özür diledi.
bizse, ellingham konağı’nda, julian’ın bilgisayar ekranından fışkıran gerginliği hissedebiliyorduk. zaferi paylaşmaya ve birbirine güvenmeye alışkın olmayan beş gazete arasında sessiz bir savaş sürmekteydi.
"yüzyılın haber atlatmasını" kim yapacaktı?
bombayi der spiegel patlatti
pazar günü 09.00’a kadar sürecek yayın ambargosunun gelişiyle, planlar oldukça imkânsız hale geldi. kimse kimseye haber atlatamayacak gibi görünüyordu, çünkü wikileaks sitesi hazır değildi.
ancak, cumartesi öğleden sonra, der spiegel bombayı patlattı. gazete, sızıntıyla ilgili bir raporu sitesinde yayımladı.
sonra da el pais ve diğerleri
pazar sabahı saat 06.00’da, el pais’ten haberler geldi. ardından, onu diğerleri takip etti. önüne geçilemeyen bir sel gibiydi. twitter’da, saniyede yüzlerce mesaj yayımlanıyordu. gazetecilik tarihinde yaşanmış en büyük haber sızdırmasıydı.
sabaha doğru 5 litrelik dev bir şampanya şişesi patlattık. yüksek sesle kadeh tokuşturduk: "wikileaks’e!"
ellingham konağı’nda birkaç gün daha geçirdikten sonra belgelerimi, kirli çamaşırlarımı ve çantamı alarak evden ayrıldım. "seni özleyeceğiz" diyerek uğurladı çalışma arkadaşlarım.
beş gün sonra julian polise gitti ve bir hafta sonra ev hapsine mahkûm edildi.
aradan bir yıl geçti, suçluluğu kanıtlanmamış olsa da julian hala aynı zor koşullar altında yaşamaya devam ediyor.
haberin orjnali icin;
http://www.hurriyet.com.tr/planet/19413012.asp
wikileaks bombasının hazırlık aşamasında julian assange’ın ekibinde çalışan brezilyalı genç gazeteci natalia viana, o süreçte neler yaşandığını "içeriden bir gözlemci" olarak kaleme aldı. böylece, gazetecilik tarihinin en büyük "sızıntısının" bilinmeyen hikâyesi ilk kez kamuoyuyla paylaşılmış oldu.
bundan 13 ay önce, 14 kasım 2010 tarihinde dünya henüz julian assange ve wikileaks’i tanımıyor, ben de ülkem brezilya’da serbest gazetecilik yapıyorken bir telefon aldım.
hattın diğer ucunda, benimle daha önce çalışmış olduğunu öne süren bir kadın şöyle diyordu:
"merhaba natalia, çok etkili bir kuruluş için çalışıyorum ve sana iş teklif etmek istiyorum. tüm dünyada yankılanacak dev bir proje üzerine çalışıyoruz. telefonda detayları görüşmemiz güvenli değil. ama eminim ki her gazeteci böyle bir işe dâhil olmak isterdi."
james bond filmi gibiydi
james bond filmi gibi geliyordu duyduklarım. meraklanmıştım. londra’daki araştırmacı gazetecilik merkezi’nin yöneticilerinden gavin macfadyen’ı aradığımda, telefonda konuştuğum kadının güvenilir biri olduğunu söyledi. düşünmek için bile zaman harcamadan londra’ya gittim. elimde sadece kadınla buluşacağım yerin adresi vardı. isim yok, detay yok, soru yoktu.
onunla, gazetecilerin buluşma yeri olan frontline kulübü’nde buluştum. 30’lu yaşlarında güzel bir kadındı. "bugün neler olduğunu duydun mu? onun (assange’ın) tutuklanması için karar yayınladılar. üzgünüm ama programımızı birkaç saat erteliyoruz. çok daha dikkatli olmalıyız" dedi.
bu kararın birkaç ay öncesinde, pentagon net bir uyarı yollamıştı: “ya wikileaks tüm gizli dosyaları geri çeker ve sitesinden siler ya da aksi halde abd onları (wikileaks için çalışanları), doğru şeyi yapmaya zorlamak için alternatif yollar arar.”
birkaç saat sonra julian’la taniştim
birkaç saat sonra yakınlardaki güvenli görünen bir eve gittik ve orada çalışma arkadaşlarımla tanıştım.
julian da oradaydı. üzeri dizüstü bilgisayarlarla, kâğıtlarla ve bardaklarla kaplı büyük bir masada oturmaktaydı. ciddi görünüyor ve az konuşuyordu. bana alışık olmadığım izlanda votkası ikram etti.
masanın diğer yanında oturan 50’lerindeki, hoş görünümlü kadın kristin hrafnsson gülümsedi ve ülkesinin votkasından şikâyet etti. yanımdaki genç adam, "arabayı ben kullanmayacağım nasılsa!" diyerek umursamazca içiyordu.
250 bin telegraf, çoğu işe yaramaz
onlar gidince, julian beni çağırdı. üzerinde "hiçbir şey söyleme" yazan bir kağıt verdi. kağıda küçük el yazısıyla, "abd elçiliklerinden, 1966–2010 arasında, 250 bin telgraf. 1/10’u işe yaramaz, 1/50’si önemli, 1/250’si çok önemli" yazmıştı.
hayatımda hiç bu kadar sessiz olmamıştım. arabaya binmeden son bir sigara yaktım.
kristinn, "hazır mısın?" diye sordu.
"hazırım. soru sorabilmek isterdim".
"yolda sorarsın" dedi.
“hiçbirimiz brezilya’yi bilmiyoruz”
yolda mola verdiğimizde, diğerleri yiyecek alırken, julian benimle konuşmaya başladı.
bana, kriptoların değişik ülkelerde yayımlanmasına yardımcı olabilecek bağımsız gazetecilerden biri olduğumu söyledi. ne kendi ekibinin, ne de the guardian, the new york times, le monde, el pais and der spiegel gibi kurumlarda işbirliği yaptıkları insanların brezilya’nın meseleleri hakkında yeterli bilgiye sahip olduğunu belirtti.
benim görevim, brezilya ile ilgili tüm kriptoları okumak, portekizce makaleler yazmak ve brezilya medyasında güvenilir ortaklar bulmaktı. yeşil-siyah metin dosyasının bulunduğu bilgisayarını açtı. "brezilya: 3,000 belge” yazdı.
telefonlar kapandi, pilleri çikarildi
yola devam ettiğimizde julian hepimize bilgisayarlarımızı, cep telefonlarımızı kapatmamızı ve pillerini çıkarmamızı söyledi.
sonunda yol, büyük korulukların, malikânelerin, dük ve düşeslere ait eski evlerin olduğu bir yere vardı. ellingham konağı’na gelmiştik. ekip ilk olarak tam kadro halinde burada kalacaktı.
dört katlı konağın 10 odası vardı. odamı latin amerikalı bir kızla paylaşıyordum. odada birbirimize, ingiliz gizli servisi veya cia tarafından baskına uğramaktan korktuğumuzu itiraf ettik. oda arkadaşım, "‘biz sadece temizlikçi kadınlarız’ diyeceğiz" diye espri yaptı.
julian’in pişmanliklari
çok büyük bir arazide, tek başına ve sakin bir yerdeydik. farklı ülkelerden gazeteciler gelip gidiyordu. şehir merkezine nadiren ve küçük gruplar halinde gidecektik.
julian’ın isveç’teki davasından bir veya iki kez konu açıldı. interpol tutuklama kararı çıkarırsa her şeyin zorlaşacağını biliyorduk.
julian’ın wikileaks ile ilgili pişmanlıkları vardı. bir gün, "wikileaks’i bir şirket olarak kurmadığıma pişmanım. kar amacı güden bir şirket olsaydık, bilgiyi hızla satardık ve herkes de bize saygı duyardı" dedi. bu, julian’ın tipik mantığıydı; içgörülü, orijinal ve beklenmedik.
o zamanlar dosttular
julian ve genç ingiliz arkadaşı james ball’un tartışmalarını dinlemek bana heyecan verirdi. 25 yaşındaki geleneksel ingiliz’le, gelenekleri takmayan ve sınırları zorlamayı çok seven avusturalyalı hacker’ın bitmek bilmeyen söz düellosunu izlemek çok eğlenceliydi.
aylar sonra ball, organizasyonun düzensizliğinden yakınarak the guardian’a geçti ve wikileaks karşıtı bir kampanya başlattı.
beş gün uyumadan çaliştim
excel tablolarını alıp brezilya hakkındaki 3 bin kriptoyu okumaya başlayınca, neredeyse beş gün adamakıllı uyuyamadım.
aile büyüklerinin eski portrelerinin asılı olduğu rahat bir oturma odasında çalışıyorduk.
akşam yemekleri sırasında biraz nefes alıyorduk. güzel muhabbet, iyi şarap her geceki geleneğimizdi. her yerden çalışma arkadaşlarımız vardı. fransız, isveçli, abd’li, ingiliz... çok kültürlü bir atmosferdeydik. çok sigara içiyor, youtube’da eğlenceli klipler seyrediyorduk. bulunduğumuz şartlar gerilimliydi elbette. ama o günlerde, bazı aşk hikayelerinin de başladığından şüphe ediyorum.
adi ne olacak?
tartıştığımız konulardan birisi de, projeye ne isim verileceğiydi. julian "elçilik kriptoları" gibi bürokratik bir isim istemiyordu. hepimiz "sol kanadı" çağrıştıracak isimler koymamamız gerektiği konusunda hemfikirdik. julian bir gün, “buldum” dedi, “cablegate”.
çoğunluk beğenmemişti bu ismi. ama kimse de daha iyisini bulamıyordu.
clinton peşin peşin özür diledi
tasarlanan yayımlama tarihinden birkaç gün önce, haberlerde yeni bir sızıntının olacağından bahsedilmeye başlanmıştı. the new york times, abd yönetimine gitmişti. bunun üzerine hillary clinton, dünyadaki bütün müttefik ülkelerin hükümetlerini arayarak peşinen özür diledi.
bizse, ellingham konağı’nda, julian’ın bilgisayar ekranından fışkıran gerginliği hissedebiliyorduk. zaferi paylaşmaya ve birbirine güvenmeye alışkın olmayan beş gazete arasında sessiz bir savaş sürmekteydi.
"yüzyılın haber atlatmasını" kim yapacaktı?
bombayi der spiegel patlatti
pazar günü 09.00’a kadar sürecek yayın ambargosunun gelişiyle, planlar oldukça imkânsız hale geldi. kimse kimseye haber atlatamayacak gibi görünüyordu, çünkü wikileaks sitesi hazır değildi.
ancak, cumartesi öğleden sonra, der spiegel bombayı patlattı. gazete, sızıntıyla ilgili bir raporu sitesinde yayımladı.
sonra da el pais ve diğerleri
pazar sabahı saat 06.00’da, el pais’ten haberler geldi. ardından, onu diğerleri takip etti. önüne geçilemeyen bir sel gibiydi. twitter’da, saniyede yüzlerce mesaj yayımlanıyordu. gazetecilik tarihinde yaşanmış en büyük haber sızdırmasıydı.
sabaha doğru 5 litrelik dev bir şampanya şişesi patlattık. yüksek sesle kadeh tokuşturduk: "wikileaks’e!"
ellingham konağı’nda birkaç gün daha geçirdikten sonra belgelerimi, kirli çamaşırlarımı ve çantamı alarak evden ayrıldım. "seni özleyeceğiz" diyerek uğurladı çalışma arkadaşlarım.
beş gün sonra julian polise gitti ve bir hafta sonra ev hapsine mahkûm edildi.
aradan bir yıl geçti, suçluluğu kanıtlanmamış olsa da julian hala aynı zor koşullar altında yaşamaya devam ediyor.
haberin orjnali icin;
http://www.hurriyet.com.tr/planet/19413012.asp
$imdi de suriye’li siyasetcilere ait 2 milyondan fazla emaili yayinlamaya ba$ladilar;
http://www.hurriyet.com.tr/planet/20921650.asp
http://www.hurriyet.com.tr/planet/20921650.asp
amerikadan yayın yapıp kapanan wikileaks.org sayfası bir saat aradan sonra isviçre’ye bağlı yeni bir dns ile açılmıştır.
melahatlar için;
http://www.wikileaks.ch
melahatlar için;
http://www.wikileaks.ch
şu adresten de ulaşılabilir:
http://213.251.145.96/cablegate.html
http://213.251.145.96/cablegate.html
abd diplomatlari; turkiye’nin guvenilirliginden $upheliyiz.
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?