1922’de samsun’da doğdu. ilkokulu erzincan’da, ortaokulu sivas’ta okudu; bursa işıklar askeri lisesi ve harp okulu’ndan sonra 1953’e kadar orduda görev yaptı. 1957’de ankara üniversitesi hukuk fakültesi’ni bitirdi. kamu kuruluşlarında çalıştı; 1992’de emekli oldu.
1950’de new york herald tribune gazetesi ile yeni istanbul gazetesinin ortaklaşa düzenledikleri öykü yarışmasına katıldı; “dost” adlı öyküsüyle dikkat çekti. seçilmiş hikâyeler, varlık, yeditepe dergilerinde yayımladığı öykülerle tanındı. öykülerinden “dost” fransızcaya, “batak” almancaya, “ilki” ingilizceye çevrildi. hakkında, vüs’at o. bener: “bir tuhaf yalvaç” (norgunk, 2004) adlı bir kitap yayımlandı.
yapıtları:
öykü: dost, 1952; yaşamasız, 1957; dost, (29 öykü) 1977; (32 öykü) 1986; siyah-beyaz, 1993; mızıkalı yürüyüş, 1997; kara tren, 1998; kapan, 2001.
roman: buzul çağının virüsü, 1984; bay muannit sahtegi’nin notları, 1991.
oyun: ihlamur ağacı, 1962; ipin ucu, 1989. şiir: manzumeler, 1993.
ödülleri: ihlamur ağacı ile 1963 tdk tiyatro armağanı; ipin ucu ile 1980 abdi ipekçi tiyatro armağanı; siyah-beyaz ile 1993 yunus nadi yayımlanmamış öykü ödülü ve 1993 sedat simavi vakfı ödülü; edebiyatçılar derneği altın madalya onur ödülü.
1 haziran 2005 tarihinde hayata veda etti.
kaynak: yapı kredi yayınları
vusat o bener
buzul çağının virüsü’nden bir parça:
“sana yirmi beş yaş dayanılmaz haşarılığını kanıtlayan yazılarından kopya ettiğim bir kaçını gönderiyorum. kızma! biliyorum yanlıştı sana gelmem. kalan yanlışlıklar değil midir zaten. karşılaştığımız ilk gün gözlerinde beliren huysuzluğu duyumsamıştım. seni değişmiş görmeyeceğim hiç. görmek de istemiyorum. hep aynı o aşk adamı, töre kaçkını delikanlı. birdenbire gecikmiş çöküntüye dayanamayan byron portresi. ben çürüdüm senin adına durmadan, bilerek. ellerime baktın. çoraktı, çatlaktı. belki tek vurgunluğun gözlerimeydi. onlardı eskitilemeyen. yıpranmazdılar ben isteseydim bile. bir süre oyalanma gücünü veren sana. yakınmıyorum.
yanlışlığın nerede olduğunu tam kestiremeden öleceğim gene de. kin tutmaya ödün vermez bir ölüm olacak, umutlanma. bunalımlarını neye dayandırmak istersen iste, açılmazdın, açılmana yardım edemezdim. tüm cayabildiklerimi ellerine tutuşturmaya kalkışsaydım, nasıl küçülürdüm biliyorum. o bilişi, onurlu alınganlığını yerleştirdiğin yüreğimin suçu ne? biz bir varoluşun içinde ya da dışındaydık, onu hiçbir payanda ayakta tutamazdı. susacaksın kuşkum yok, bu susku’yu senden önce salt unutulmuşluğa götürmeyi diliyorum. kanayan tutkularında neyi parçalasan içinde ben varım, dahası ruhgöçümüne uğrayarak ben olacağım!.. mutluyum, nasıl isterdim bunu bilmeni. bildiğini bilmek umudu, artırmıyor mu sanıyorsun acımı. aynı zamanda şaşkın bir doğa çarpığı. ne iskender’ler imgeledim, ne salvador dali’ler sende. bir gün beni yersiz yücelterek içini rahatlatmaya zaman bırakacağımı da seziyorum. kocadı yüreğim artık, durmaya gönüllü. duymayayım da yanıl, kutsa benden sonra beni, bağışladım şimdiden. masalımızı yazamayacaksın yaşadığıma inandıkça. işin kötüsü, yok olduğuma da inanamayacaksın! gene de esirgeyeceğim seni, kesin ardıma bırakacağım, senin dileğin de bu, öylesine hırpalıyorsun çünkü, değmez bulacak, insanlık tragedyası karşısına çıkarılmış clown fantezisi sayacaksın, bize göre dünyamızın çocuk kalmış sevdasını! oysa, bir kez ölümlü bakışını durdurabilseydin zamansızlıkta... dur, yokla bedenini, bak ne sıcacık! hep kıskandın kendini, kendinden canım aptalım benim. sen hep yanılgı ve yenilgilerden oluştuğun için yaşayabilensin!”
“sana yirmi beş yaş dayanılmaz haşarılığını kanıtlayan yazılarından kopya ettiğim bir kaçını gönderiyorum. kızma! biliyorum yanlıştı sana gelmem. kalan yanlışlıklar değil midir zaten. karşılaştığımız ilk gün gözlerinde beliren huysuzluğu duyumsamıştım. seni değişmiş görmeyeceğim hiç. görmek de istemiyorum. hep aynı o aşk adamı, töre kaçkını delikanlı. birdenbire gecikmiş çöküntüye dayanamayan byron portresi. ben çürüdüm senin adına durmadan, bilerek. ellerime baktın. çoraktı, çatlaktı. belki tek vurgunluğun gözlerimeydi. onlardı eskitilemeyen. yıpranmazdılar ben isteseydim bile. bir süre oyalanma gücünü veren sana. yakınmıyorum.
yanlışlığın nerede olduğunu tam kestiremeden öleceğim gene de. kin tutmaya ödün vermez bir ölüm olacak, umutlanma. bunalımlarını neye dayandırmak istersen iste, açılmazdın, açılmana yardım edemezdim. tüm cayabildiklerimi ellerine tutuşturmaya kalkışsaydım, nasıl küçülürdüm biliyorum. o bilişi, onurlu alınganlığını yerleştirdiğin yüreğimin suçu ne? biz bir varoluşun içinde ya da dışındaydık, onu hiçbir payanda ayakta tutamazdı. susacaksın kuşkum yok, bu susku’yu senden önce salt unutulmuşluğa götürmeyi diliyorum. kanayan tutkularında neyi parçalasan içinde ben varım, dahası ruhgöçümüne uğrayarak ben olacağım!.. mutluyum, nasıl isterdim bunu bilmeni. bildiğini bilmek umudu, artırmıyor mu sanıyorsun acımı. aynı zamanda şaşkın bir doğa çarpığı. ne iskender’ler imgeledim, ne salvador dali’ler sende. bir gün beni yersiz yücelterek içini rahatlatmaya zaman bırakacağımı da seziyorum. kocadı yüreğim artık, durmaya gönüllü. duymayayım da yanıl, kutsa benden sonra beni, bağışladım şimdiden. masalımızı yazamayacaksın yaşadığıma inandıkça. işin kötüsü, yok olduğuma da inanamayacaksın! gene de esirgeyeceğim seni, kesin ardıma bırakacağım, senin dileğin de bu, öylesine hırpalıyorsun çünkü, değmez bulacak, insanlık tragedyası karşısına çıkarılmış clown fantezisi sayacaksın, bize göre dünyamızın çocuk kalmış sevdasını! oysa, bir kez ölümlü bakışını durdurabilseydin zamansızlıkta... dur, yokla bedenini, bak ne sıcacık! hep kıskandın kendini, kendinden canım aptalım benim. sen hep yanılgı ve yenilgilerden oluştuğun için yaşayabilensin!”
edebiyatımızın belkide olabilecek en nadir betimlemelerine sahip en güzel anlatımına sahip öykü ve roman yazarı.
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?