sathiye

yergiye, alaya, $akaya yer veren manzum eser ayrica tasavvuf konularini mizahli bir bicimde i$leyen, co$ku hâlinde soylenen bir $iir turudur ...

önceleri mutasavvıf ozanlarca söylenen ya da yazılan, tasavvufi inançların dile getirildiği, anlaşılması yorumlanmasına bağlı olan şiirlerdir. anlamca saçma görünen ve gerçeküstü imgelerle kurulmuş bu şiirlerde; tanrı ile kul arasındaki ilişkinin korkuya değil, sevgiye bağlı olduğu anlayışı bulunduğu için tanrıyla şakalaşır ve konuşur gibi yazılırlar.
bu şiirler zamanla daha genel bir nitelik kazanmıştır. ciddi bir düşünce ya da duyguyu alaylı, iğneleyici bir dille işleyen şiirlerin tümüne şathiye denilmiştir.

genellikle bektaşi şiirlerinde kullanılmış bir nazım türüdür. ilk bakışta dine aykırı ve saçma görünen; fakat dikkatlice şerh edildiğinde tasavvufi ögeler barındıran şiirlerdir.
misal-i ala:
kıldan köprü yaratamışsın
gelsin kullar geçsin deyü
hele biz şöyle duralım
yiğit isen geç a tanrı

azmi baba