pasaport kahvesi

bir ahmet telli şiiridir.


kıyıda, taşın üstünde
oturmuş denize bakıyor
kimse konuşmuyor onunla
ne rüzgâr ne de izmir

gün bitiyor ve lacivert
sözcükler çekiliyor
susuşların ipek ağıyla

az ötede pasaport kahvesi
- gel, bir bardak çay içelim
diyor bütün gün beklenen

bulut suya değiyor
su zamana
ve yalnız çakıltaşları
değil aşınmakta olan

batık bir gemi
gibi uzaklaşırken ordan
yakamozlar kalıyor geride
balkıyan acılar gibi

eskiyen neydi günboyu
yaşanan neydi
hangi bıçağı biledi deniz

işıklar sönüyor kıyıda
ve burkulan bir yürekle
çekip gidiyor bu kentten