mektup

(bkz: son mektup)

birine karşı içinizde biriktirdikleriniz, haykırmak istedikleriniz, kafasına dank ettirmek istedikleriniz varsa ve kendisini kötü hissetmesini hatta kahrolmasını istiyorsanız en iyi iletişim aracıdır kendisi.

kafanın konuya en yoğun olduğu anında oturur, tüm edebiyat bilgini döke döke yazmaya başlarsın, bi süre sonra yüreğinden gelen sesler kendi kendine yazmaya başlar kağıda. durduramazsın, sayfalarca yazarsın. hiç okumadan kapatır zarfa koyup yollarsın. işte o karşı tarafa ulaştığında öyle bi bomba etkisi yaratır ki, neye uğradığını şaşırır. belki orada yazanları karşısına geçip söyleseydin ya da arayıp ağzına s*çsaydın o kadar etkili olamazdı ama bir kağıt parçasının anlattıkları adama daha çok koyar. üstelik hiçbir ısrar yoktur, tamamen kendi gözleriyle okumuştur ve kendi kendinin ağzına s*çmıştır.

işte ben bu yüzden seviyorum mektupları. ha tabi şöyle bir ihtimal de var, yazarsın yazarsın, yollayamazsın. işte o da yazanda bomba etkisi yapar. bazıları da birgün yollanmak umuduyla bekler durur...

name sözcüğüyle eş anlamlı kelimedir.

(bkz: insancıklar)

ortaokuldayken en yakın arkadasım baska bir sehre tasınınca baslamıstık mektup yazmaya. allahım nasıl guzeldı mektubu beklemek, gelince sayfalara dalmak ve bıkmadan tekrar tekrar okumak. uzun bi sure devam ettik mektuplaşmaya, postacı bana çalışır oldu. sonra ikimiz de daha da uzaklara gittik, aramızda bir kıta ve okyanus vardı. yani esasen mektuplaşmak için daha da iyi bir fırsat, beklemek için gelişini dört gözle. sonra uzun bir aradan sonra ilk ben aldım kagıdı kalemi elime. yalan oldu, artık çalışan bir kadındım, vaktim yoktu, kalemi elime alamaz olmustum. saçma bir sekilde, mekanik bir sekilde mektubumu word’te yazdım.ama cok guzel yazdım, tam anlatmalık hikayelerim birikmişti, cıktısını aldım, okudum, okudukca begendim, özenle zarfladım. lakin o mektup çantamda bir ay kadar gezdi, postaya veremedim mesai saatlerimden ötürü. baktım bu böyle olmayacak. zaten word’te yazılmış teknoloji ürünü bir mektuptu bu. çareyi scan edip, mail yoluyla yollamakta buldum.

mektuplaşmanın doğasına karşı geldim, hiç de romantik/nostaljik olmadı ama yapacak başka bir şey bulamadım.sonuçta şekle takılmamalı dedim.

velhasıl kelam, o mektubun cevabi geldi geçtiğimiz günlerde. kağıttan okumak gibisi yok. el yazısını görmek, yazısındaki titreşimleri algılamak, ruh halinin/heyecanının yazısında yarattığı değişimi gözlemlemek..

artık cevap yazma zamanıdır bana da. bu kez sahici bir mektup, kendi el yazımla. postayla gidecek olan.

hala var mıdır mektup yazabilen insanlar ? iletişim bu kadar yaygınken erişim bu kadar kolayken? bilmiyorum ama ben mektup yazmayı severim ve hatta kalemin kağıda sürtündüğünde çıkardığı sesi severim , kelimelerin üzerine akan yaşları , bozulan kelimeler de ruhunu bulan anlamları severim.
evet kaçıncı yüzyıldayız hala mektup yazıyorum ve evet aldığım bir mektubu her allah’ın günü okuyorum .

azalmış olandır. yazmayı bilen de, vermeye değen de.