kelimeyi cümle içinde kullanmak

ulvi bir görev,taktir edilesi bir iştir!tek başına,yapayalnız,sap gibi bir kelimeyi alarak,bir cümlenin sıcak atmosferine kavuşturmaktır...sokak çocuğunu eve almak gibi bir şeydir .tek başlarına anlam ifade etmeyen(edat,bağlaç,vs) kelimeler söz konusu olduğunda ise çok çok daha özel bir durum olur,sanırım bunu da özürlü bir sokak çocuğunu eve almaya benzetebiliriz.

genellikle ilk öğretimde kazandırılan bir alışkanlıktır. özellikle ingilizce derslerinde ezberciliğin önüne geçip, çocuklara işin pratiği de aşılansın diye yapılırdı. kuru kuruya kelimenin anlamını bilmek sonradan kolayca unutmaya neden olacağından, bu yöntem sayesinde öğrendiğini pekiştirme amaçlanırdı.

uyanıklık edip pratik çözümler uygulardık ama çoğu kez işe yaramazdı. her kelimeyi belli üç beş format içinde kullanmak bazen komik olurdu.
apple: i like apple.
pink: i hate pink.
wood: my sister loves wood.

hala çok çocukça gelir bu anlatım tarzı. deyimlerde de çok kullanılır. anlatıma anlaşılırlık katmak için bazen fark etmeden baş vurulur bu yola. bazı deyimleri izah etmeye tarif yetmez, hatta cümle içinde kullanmak daha açıklayıcıdır.
itin götüne sokmak: yüzleştirip dedikodu yaptığını ortaya çıkarınca itin götüne sokmaktan beter ettim ibneyi.
götü tutuşmak/götü üç buçuk atmak: hösst lan! deyince korkudan götü tutuştu çocuğun.
götle ilgili hemen her deyimde işe yarar. uzatmayalım, sonuçta kullananı da vardır kullanmayanı da, sikilmiş götün davası olmaz.

(bkz: kelime i şehadet)

o şansız kelimeyi sırf cümlenin kendi menfaati üzerine kullanmaktır, ondan faydalanmaktır.eğer gerçek anlamında kullanılmış ise bir nebze iyidir de eğer mecazi anlamda kullanılmışsa yazıktır o kelimeye..

genellikle ’ben rüyamda .... gördüm’ şeklinde yapılır.

kelimeyi anlamaya yardımcı olur.yani öyle diyorlar ama bu konuda yapmış olduğum bir araştırma yok henüz.