fotoğraf

fotoğraf anlardan oluşan hayatın sahnelendiği ve kayda alındığı ve insanda tutku haline dönüşen sanat dalı

bir fotografımız olsun isterdim. senin başını omzuma yasladığın, yorgunluktan değil, güvendiğinden.

her zaman gerçegi yansıtmayabilir.

http://tinyurl.com/24lhcb

bir an herkesin bazen sahte gülüşler taktığı o an hüzünlü ise bu ifadeyi değiştirip gülümseyerek çekildiği bir sürü iyi, kötü, güzel, hüzünlü anın yansımasıdır.

yanilgi platformu. ah hele ki facebook fotograflari; herkes en guzelini, en sekillisini, en kusursuzunu koymakta albumleri arasina. ha bir de ebat konusunda farkli ve yanlis algilamalar soz konusu devamli. ince, guzel vucut hatlarina sahip bir kadin nedense hep, "ufacik-tefecik ici dolu tursucuk" zannedilmekte. "ne sevimli kiz, minicik, bir de cok bilmis."- "yuh be kardesim fotograftan boy olcumu de yaptin ya bravo yani, sonra bir gun olur da bir kahve icmeye karar verirsek tursuyu bulamayinca karsinda, tursu olmasin suratin ama!"

resimle karıştırılmaması gereken hede.

(bkz: biyometrik fotograf)

kazım öz’ün bir filmi.

resim değildir.

el değmeden üretilmişlerinden kaçınınız.

bağımlılık yaratan,makinasız çekilemeyen şey.

makinasız da çekilebiliyor. yani insan gözü saniyede 500 kare üzeri fotoğraf çekebiliyormuş. ama bilgisayara bağlanıp atamıyorsunuz, buluğtut deseniz hak getire...

not: benimki sadece üç kare çekiyor lan. yani saniyede sadece üç sefer gözümü kırpabiliyorum. çalışırsam olur ama. inanıyorum.

nedense gerçek hayatta çirkin insanları çok güzel, güzelleri de tipsiz gösteren bir icat olduğuna inanmaktayım.

günlük hayatımızı yoğun ve yaygın biçimde işgal eden imgeler ile bu imgelerin bütünlüğünü oluşturan fotoğrafların başdöndürücü hızla gelişen bilgisayar olanaklarıyla buluşması, deyim yerindeyse denetimsiz bir “görüntü imparatorluğu”nun oluşmasına zemin hazırlamıştır. öyle ki, görüntülerin 150 yılı aşan süreçte belleklerimize kazınan ve “gerçekliğin bir referansı” olarak kabul gören geleneksel rolü, bugün artık bu konumundan iyice ayrışmaya başlamıştır. fotoğraf, düşlerle şekillenen, gerçekdışı tasarımlarla boyut kazanan ve inandırıcılığımızı şüphecilikle harmanlayan yeni bir misyona kapı aralamıştır. insanlar, süreç içinde fotoğrafın gerçek gibi görülmesine, gerçeğin de fotoğraf görüntüleriyle pekiştirilmesine o denli alıştırılmıştır ki, bilgisayar programları sayesinde değişime uğratılmış fotoğrafları da, bu alışkanlığın bir sonucu olarak gerçek gibi kabul etmeyi sürdürmektedir. oysa köprüler altından çok sular akmıştır. fotoğraf görüntüsü, tarihsel süreç içinde en büyük değişimini geçmişin kimyasal uygulamalardan koparak, elektronik çağın başlıca simgesi haline gelmekle sağlamıştır. bu gerçekler ışığında baktığımızda, fotoğrafın varlık nedeni yeniden tartışma konusu olmaya başlamıştır. aslında onun gerçeklikle kurduğu doğrudan ilişkinin sarsılan temelleri üzerinde yaratılan güncel bu tartışmalar, gündemimizi işgal etmekle kalmamış, fotoğrafın yeni misyonunu ve işlevini gözden geçirerek değerlendirmemize de olanak sağlamıştır.

ortaya çıkış hedefi “gerçeği resmetmek” olan fotoğraf, kendi tarihsel sürecinde gerçeğe dokunarak zamanı anlaşılır bir olgu haline getirmekle kalmamış, ışığın büyülü dilini, tarihin görsel kayıtlarını ve aynı zamanda yaygın bir anı denizi yaratarak insanların bireysel gerçekliğine de ayna tutmuştur. fotoğrafın görünen herşeyi anlattığı görüşü yaygın kabul görse de, aslında fotoğraflar bize hiçbir şeyi göstermez. fakat gerçekten alıntılar yaparak, onlara öykünerek ve nesnelerin temsilini gerçekleştirerek kaçınılmaz bir dil olmayı başarabilmiştir. yani gerçeği nesnelere indirgeyerek, gerçeklikleri inandırıcılığımızın pekişmesine gerekçe yapmıştır.

bugün geleneksel fotoğrafın görme yeteneklerimizi geliştirdiğini ve hayatı tekrarlayarak çoğaltmadaki belirgin rolünün ayırdında olduğumuzu çok fazla farkedemiyoruz. ya da fotoğrafın, 150 yılın görsel kayıtlarını sadece fotoğraf olarak sergilemediğini, bunları bir bakıma ajitatif bildiriler halinde ve politik bir misyon yüklenerek ortaya koyduğunu da... bunun başlıca nedeni, fotoğrafın yaygınlığına başat biçimde düşünsel ve felsefi boyutlarının geliştirilmemiş olmasındandır. fotoğraf, “orada bulunmanın” önemini ve değerini hayatımıza öyle perçinlemiştir ki, fotoğrafçı gerçekle aramızda kurulan mesafeyi ve sanat yoluyla sahip olduğumuz deneyimleri “şok fotoğraflar”la ortaya koyarken, bir yandan da bizi fotoğrafları anlamanın ve kavramanın sorumluluğundan da uzaklaştırmıştır.

pilli bebek in bir şarkısının ismi.
siyah beyaz bir fotoğrafım ben.
şehrin sokaklarında...şeklinde devam ediyordu yanılmıyorsam.

ara güler’in bir sözüyle ilgi duyduğum görsel tarih saptayıcısı.şöyle demişti ara : vre bana dikiş makinası verin,onunla da fotoğraf çekeyim.fotoğrafçılıkla ilgileneceklerin ilk önce çözmeleri gereken bir tanım...bence.

bir cemal süreya şiiri.

durakta üç kişi
adam, kadın ve çocuk.

adamın elleri ceplerinde
kadın çocuğun elini tutmuş.

adam hüzünlü
hüzünlü şarkılar gibi hüzünlü.

kadın güzel
güzel anılar gibi güzel.

çocuk
güzel anılar gibi hüzünlü,
hüzünlü şarkılar gibi güzel...

resim ile sıkça karıştırtılan hadise. en temel farkları resim yapılır fotoğraf çekilir. biraz felsefi yanıda vardır, deklanşör e bastığınız anda, o an daki hayatı durdurmuş ve saklamış olursunuz, o an bir daha yaşanmamak üzere geçmişte kalmıştır. işte bu yüzden fotografçının birazda felsefe bilmesi felsefe ile ilgilenmesi gerekmektedir.

(bkz: sararmış bir fotoğraf)

(bkz: $eytan ın fotoğrafı)