donemec

bir gündü, hava ılık
ve cadde kalabalık

bir kadın sapıverdi önümden dönemece;
yalnız bir endam gördüm, arkasından, ipince.
ve görmeden sevdiğim, işte bu kadın dedim,
çarpıldım sendeledim.

bir gündü mevsim bayat
ve esnemekte hayat.....
dönemeçten bir tabut çıktı ve üç beş adam;
yalnız bir ahenk sezdim, çerçevede bir endam.
ve tabutta, incecik, o kadın var, anladım;
bir köşede ağladım.....

(bkz: necip fazıl kısakürek)