16 temmuz 2016 günü hissedilenler

uzun bir gece geçirdik.sabaha kadar burnumun direği sızlayarak olan bitenlere mantıklı çözümler aramaya çalıştım. hele sela seslerinden sonra artık sinirlerim boşalmıştı.tutamadım kendimi.annemin karşısında hüngür hüngür ağladım..nasıl uyuduğumu ve sabaha nasıl kalkacağım hakkında zerre fikrim yoktu.
sabah kalktığımda kendimi tamamen bir cenaze evinin baş rolü gibi hissediyordum. karnımın acıkmasını,bugün ne yapacağımı,yarın neler yapacağımı,pazartesi işle alakalı düşüncelerimin hiç biri yoktu.içimden bir şey alınmıştı sanki.beni hayata bağlayan benim nefes almamı sağlayan bir şeyler karanlıkla birlikte uçup gitmişti.her zaman ne olursa olsun umut besleyen bir insan olarak bu sefer cidden umudumu yitirdiğimi hissettim. ben 26 yaşındayım.bu ülke için okuyup vatana millete hayırlı olmak için can atan iyi bir insan olmak için can atan türkiye cumhuriyeti vatandaşıyım ve ben gibi binlerce gencin bu sabah umutları karanlıkla birlikte sonsuzluğa uğurlanmıştır...
her zaman bu ülkenin daha temiz ve insanca yaşanılacak bir ülke olacağına karşı umudum vardı. artık maalesef bu da kalmadı. ülkesinden umudu kesmiş gencecik bir delikanlının artık bu ülke için kendisi için geleceği için ne yapması gerektiği apaçık ortaya çıkmıştır..

şaşkınlık. ne oluyoruz? ülke olarak nereye gidiyoruz? hani biz ılımlı ve hoşgörülü bir toplumduk? geceden sabaha kadar bir çok şey gördü bu gözler. birisi gelip bana türkiye çok güzel demesin kalbini kırarım.

umudumu kaybetmiyorum. sizde kaybetmeyin diyorum

"ben" tanrı'ya muhtaç ,
"biz" 'in ise yegane ihtiyacı ahlak.

bir de yeni öğrendim barınaktaki yaşlı köpekler gece jet seslerinden korkup kalp krizi geçirmiş. hani söylenecek belki bin tane laf var ama üzüntüden tıkandım yorum yapamıyorum. allah kahretsin bu ülkeyi.

daha once darbenin kralını yaşamış biri olarak olayın en başında sozlukte de yazmıştım bu hareketin istedikleri sonuca ulaşamayacağını. bu yuzden yegane hissettiğim şey uykusuzluk.

daha maksimum ne olabilir dediğim ülkemizde hayatımın en korkunç gecesiydi. gece 3 de çatı mesafesinde uçan f16 lar, tekbir sesleri, susmayan silahlar psikolojimizi alt üst etti. ilerde çocuklarımıza gece boyunca sela verildigini peşine meydanlara çık çağrısını yapıldığını ve bunun ciddi ciddi gece boyu surdugunu nasıl anlatırız bilmiyorum.