hepimizhiciz

önce acım vardı... nefesimi kesiyordu...
çığlık atıyor ve yardım istiyordum acıyı almaları için...
acı çok uzun süre bende kaldı....
alışır oldum galiba...
acının nedenini hatırlamaz oldum...
üst üste atılan kör kilitler yüzünden nerem ağrıyor bilemez oldum...

anlatacaklarım çoktu oysa....
anlatmaktan yorulur oldum...
savaşamaz oldum..
kendimi terkine saldım..
durgunlaştım..
flulaştım...
sustum...

yaşamıma kenetlenmiş sımsıkı yumruklarımı gevşettim...
ne bittim ne de bitmekten caydım..

bugün biraz araya sıkışmışlığım var...

mikrofonun ucundaki ses hiç bir zaman iyi haberler vermedi.....
halbuki ne çok isterdim bir doğum haberi vermesini,

ölümlerden yer kaldıkça....

bir konser alanı...
hınca hınç dolacak birazdan....
içeri girenler aranıyor teker teker..
potansiyel yasa dışı örgüt militanı muamelesi....
bir itiş kakış salona giriliyor....

mikrofondaki ses "ölüm toplasa da çiçekleri, çiçekte tohum biter mi" diyor kadife sesiyle....
şarkı bitiyor...
kalabalığın sesi yükseliyor sloganlarla....
süslüyor havayı, yankılanıyor heyecanla...

mikrofondaki ses susuyor...
şimdi yasak bize o mevsimsiz konser salonlarında mikrofon sesi....

oturup başına şu kara kutunun; ne anlatmak istediğini bile anlayamadığım insanların konuşması, koşuşması, bir oraya bir buraya giden kameranın gözlerimi tahriş etmesi, havada uçuşan küfürlerin beynimde yankılanması....

halbuki ne severdim o kutunun içinde geceleri masal anlatan adile teyzeyi, pazar sabahları kitlenerek seyrettiğim barış abi’yi....

mikrofonlar şekil değiştirdikçe kirleniyorlar.... teknolojiyle birlikte, yeni modelleriyle birlikte yeni kirlenmiş yüzler ekleniyor kara kutuya....

ellerimiz ağrıyor alkış tutmaktan....
işte bizim de kirleniyor ellerimiz......

kırmızı bir gökyüzüyüm....
kabuklarımı yırtıyorum nefes almak için....
boğucu bir grilik mevcut yüreğimin bölmelerinde....
ara ara siyaha, ara ara kızıla çalan....

ve sen.... hücre hücre, ten ten işlediğim sen...
gözyaşımdan sakındığım, üstüne titrek cümleler kurduğum sen....
kulaklarını aç... ve iyi dinle....
"gökyüzü güzeldi toprağa girmeden önce..."

martılar kadar aklım olsa, kanatlarımın arasına alırdım umudu....
ve umut kırıntıları dağıtırdım fütursuzca....

bir simite tav olmazdım o zaman....
bir galataya, bir şarap kokan esrik türkülere....
rüyalara dalmazdım vapurun arkasından seyrederken anılarımı,
ve böyle geç kalmazdım hiç son vapur düdüğüne....

ebe olmak için illa ki kör olmak gerekmiyor.

sanki geçip giden zamanı seyreyliyorum...
geçmiş sandığım bugünü...
bugün sandığım geleceği...

film makinası duruyor aniden....
geri dönüp bakıyorum...
hayat izi kalmıyor bastığım yerlerde....

hani geçmiş sanmıştım ya bugünü...
bugün sanmıştım ya geleceği...

belki de gelecek sanmıştım ölümü....

gelmedi...

iplenmediği yerde durdu cambaz....

ayakları kaldırabilirdi bu yükü ama yüreği kaldıramadı...

düş’tü... kırıldı....
düştü...

....................

çarpılmış bir mürekkep iziydi...
hayatın göğsünü tırmıklayan bir leke gibi yüreği...

#683536 iş sistemi bilmekle başlıyor galiba...

sistemin anlamını kavradığımızda eğitim, sağlık, adalet vb. sistemlerin de çarpık kentleşme misali depreme dayanıksız materyallerden yapıldığını görebiliriz.

düzenin sistemsizliği ya da sistemin düzensizliği olsa gerek bu.

bir kalp çarpıntısı.... pıt pıt pıt...
bir gözyaşı damlası... şıp şıp şıp...
bir tokat darbesi... şak şak şak...
bir intihar girişimi... dan dan dan...
bir hızla kaçış... rap rap rap....
bir kapı çarpışı... çat çat çat...

buhranlı hayatların birbirine karıştığı bir ritim...
film şeritleri doluyor gözlerimizde....
haydi bas düğmeye başka bir filme....
tık..tık..tık...

1941 yılında yazmış olduğu " dalkavuklar gecesi " isimli kitapta güya türklüğün ilk devirlerine dair bir masal ve mitoloji havası içinde hayali karakterler vardır.
ancak hayalle uzaktan yakından alakası olmadığı gibi "atatürk"e de hakaretvari yazılar barındırır. kitabın kahramanı kral subbiluliyuma (yani atatürk)’tür.
diğer masalın karakterlerinin isimleri ise tamamen gerçek hayattan alınmıştır. isimler ya aynen ya da tek harf farkıyla tersten okunduğunda atatürk’ün yanındaki ya da çevresindeki insanlardan oluştuğu görülür.

bu ne hırstır bu ne düşmanlıktır bu ne çekememezliktir sayın atsız

feridun düzağaç - kurumuş ölüyorken

feridun düzağaç - yeniköy

hoş bir okunuş tarzı vardır. "hepimiz" derken "z" harfine vurgu yapılır; ki her hangi biri değil herkes üstüne alınsın diye. sonra son darbe vurulur. "hiçiz"

bundan önce de harika masallara imza atan feridun düzağaç’ın hayattan alıntıları....
kimi mutlu sonla bitiyor, kimi umutlu sonla, kimiyse acı sonla... herkese göre bir masal mevcut....
dinleyin... içinde kendinizi bulacağınız bir masala yolculuk başlasın.....

- garson..!!bir baksana..!bir yüreği nasıl meze yaparsın fahişe ruhlara...??
bir bak... ve bir söylesene...
+ .....


- garson bir de hesap lütfen..!!
hesap verecek olan kaç vicdan kalmış....
bilelim...
+ .....

tam zamanıdır....

martılar dans ederken denizin üstünde,
çığlıklarıyla (d)inletirken yüreklerimizdeki türküleri....

bir ısırık daha....

kılçığı batsa da acıtmayacak,acıtsa da umursanmayacak tek şey....
balık ekmek arasına sıkıştırılmış dostane sözcükler...

anne...

en koyusuna adıyorum kendimi...
en karanlığına gecenin...

günahlarımı çıkarıyorum...
bir yaz-boz oyunu gibi....
öne parçalıyorum... sonra bir araya getiriyorum...

un-ufak edip bedenimin her hücresine yerleştiriyorum...
sonra yağmurlar yağdırıyorum ve
bulutların arasından şeffaflık biriktiriyorum...

arınıyorum kurduğum tüm günahlardan...
anne...
şimdi söyle meleğin olacak mıyım....??

bir düş devrimi yarattık benliklerimizde....

ve ilk devrilen sen oldun....

............

hoş...
devrimin ilk şartı da buydu ya..!!
devrileceksin...
ve devrik(!) cümlelere hitap edeceksin.