ben hayatta en çok babamı sevdim

can yucel’in edebiyat kitaplarinda yer alan ender siirlerinden.babasi hasan ali yucel’e yazmistir.


ben hayatta en cok babami sevdim

ben hayatta en cok babami sevdim
karacalilar gibi yerden bitme bir cocuk
carpik bacaklariyla -ha dustu ha dusecek
nasil kosarsa ardindan bir devin

o capkin babami ben oyle sevdim
bilmezdi ki oturdugumuz semti
geldi mi de gidici - hep, hep acele isi
cagin en guzel gozlu maarif mufettisi
atlastan bakardim nereye gitti
oyle oyle ezber ettim gurbeti

sevincten ucardim hasta oldum mu,
kirki gecerse ates, cagirirlar istanbul’a
bi helallasmak ister elbet , dig’mi ogluyla!
tifoyken basardim bu ask oy’nunu,
ohh dedim, gogsune gomdum burnumu,

en son teftisine cikana degin
kostururken ardindan o ucmaktaki devin,
daha baska tur asklar, genis sevdalar icin
acildi nefesim, fikrim, canevim
hayatta ben en cok babami sevdim.

her okudugumda tüylerimi diken diken eden,her defasında babamı özlettiren yurekli siir.

hasan ali yücel gibi ünlü ve güçlü bir babayı, hayatta en çok sevdiği kişi ilan etmek çok kolaydır. önemli olan adsız, sansız, hatta toplum tarafından dışlanmış bir babayı hayatta en çok sevilenlerin başına yerleştirebilmektir.

edip akbayram’ın seslendirdiği çok güzel bir parçadır...

insanın içini bir hoş eden sıcacık bir şarkı.

ve en çok babamdan nefret ettim