zoa

andrey voznesenski ne ait bir şiirdir. şöyle ki;

sarışınım, canım benim, ne ettim ben!
acımı verecek sana bu şiirim?
ben hep seni yaşatmayı ummuştum
gel gör ki, yalnızca yıkımdı getirdiğim

o koca bencil çılgın goethe;
o talim başçavuşu, nasılsa buyurmuş:
“dur ey zaman, ne güzelsin!” diye
“hayır, yürü ey zaman – yürü! sakın dönme geriye!”
neden zincire vurmalı yaşamı, hani bir at hırsızı
bağlar ya bir atı ayağından! sen ve ben
neler vermedik yaşarken birbirimize
ölmezlik durdurmaya kalkmaktır yaşamı
durdurmak gibi bir filmi belli bir görüntüde

ölmezlik demir kapılar ardına kor sizi
anna, oza ve beatrice tümüyle
kafeste tıkılmıştır maymunlar gibi
ve güler seyredenler yüzsüzce
benzerlikler bulup kendileriyle

görmemek ne acı seni şimdi
ve görmek bir zevzek sürüsü arasında
senden bir pay çıkarırken kendine her biri
hiç kalır acısı bunun ölümün yanında

bilirim bağışlarsın beni üzülsen de, kızsan da
ama yalnızca bakıp sözcüklere yaşamazsızın biri
yazdığım dizelere bakıp bir garip tanımlarsa beni
onulmaz bir yara açmışımdır bağrımda


neden direnirsin göğsümde böyle
partizan bir kız gibi yüreğim!
her şeyin makineye dönüştüğü
şu yeryüzünde, dinlenebilirsin