yaslibirkisarehindussedegunler

"ben bağımlıları takdir ederim. herkesin kör bir kaza kurşununa veya ani bir hastalığa kurban gitmeyi beklediği dünyada, bağımlıların yolun sonunda kendilerini neyin beklediğini bilmek gibi bir lüksü vardır. nihai kaderin kontrolünü biraz da olsun eline almıştır ve bağımlılığı sayesinde ölüm sebebi büsbütün sürpriz olmaktan çıkmıştır."

"başımı kaldırdığımda ada’nın hüzünlü kumral gözleriyle karşılaştım. sevgiyle bakan iri ela gözler. o bana acıyarak koruyarak bakmadı hiç. onun bakışlarında hep ’yanında olacağım, seni anlayacağım ama sana ait olmayacağım.’ altyazılarını okudum ben."

teğet’te şöyle der:

"sevemez herkes;
bir orman olmak gerekir sevmek için:

bak ki dünya çöllerin.."

"tanrıya şükür her şey çabucak geçer. sevgi de, hatta keder de. nerede dün gece dökülen yaşlar? geçen yıl yağan kar nerede?" diyen adam.

"aramak zor bastırabildiğim bir dürtüydü, aranmamak ise ince bir sızı..."

"tanışıklığımızı unutup unutup yeniden tanışmak istiyordum onunla..." diyen adam.

"kendimizden bir adadayız, dört yanımız başkalarından..." diyen şair.

"her şeyin sonunda düşmanlarımızın sözlerini değil, dostlarımızın sessizliğini hatırlayacağız.." diyen insan.

"bazen yine oturuyorum aynı yerde. o geceki tadı yok tabii. kelimelerin gelip benimle konuşmasını bekliyorum. onlar da gelmiyorlar. bazen bir iki fısıltı duyuyorum, o kadar. “aslında o kadar da önemli biri olmadığımızı anladığımızda neden üzülüyoruz ki?” diye sormuştu o gece. “bunun temel bir aydınlanma anı olması gerekmez mi? hepimizi önemli insanlar olduğumuza inandırdılar. sonra da çekip gittiler.”
sonra da gitmişti. evet. önemsiz insanlar olduğumuzu hatırlamaya yeniden ihtiyacımız var."

(bkz: teke zortlatması)

en güzel günlerinden birini yaşayan yer. insanlar yaşadığı kente, kentler üzerinde yaşayan insanlara benzer ya işte, bu kadar mı hüzünlü olur bir şehir..

sürekli sol framein en üstünde kalarak insanın sinirini bozan kızlardır.

"iyi değilim aşkım.
umutsuzca uyanıyorum sabahları.
güneş yüzüme vurdukça daha bir karanlık oluyor günlerim.
kahvaltı saatlerimi hep kaçırıyorum.
bilirsin sigara iştahımı kesiyor.
öyle pek özenmiyorum üstüme başıma...
ne geçerse elime giyiyorum.
sen yoksun ya "güzel görünüyorsun" demesinler istiyorum.
yine en arka koltuğunda oturuyorum minibüsün yine camda oluyor gözlerim.
sen tutmuyorsun ya elimi cebimden hiç çıkartmıyorum.

iyi değilim aşkım.
herkes sana benziyor sanki...
"saçı az daha kısa olsa biraz daha içten gülse.."
daha çok benzeyecek olanları ayırıyorum.
yoksun ya yokluğunda yepyeni senler arıyorum.
en zor geceler oluyor.
izlediğimizi izlemiyorum, senin uyuduğun saatlerde uyumuyorum.
olur ya bir rüyada karşılaşma ihtimali.

iyi değilim aşkım.
unutuyor gibi yapıyorum.
biriken yaralarımı acıtmasınlar diye hiç kanatmıyorum.
seni de kan tutardı hani..
bak görüyorsun bunu bile hatırlamıyorum.

iyi değilim aşkım.
artık şiirlerim de yok süslü kelimelerle sana seslenecek.
adının geçmediği cümlede o gitti diyerek, sevgiyi anlatmak çok zor oluyor çünkü.
kağıda kaleme dokununca kömür değil, gözyaşım dökülüyor ya, ziyan oluyor sayfalarım.
bir de pazar günleri var tabi.
hiç buluşmadığımız bir yerde hiç bilmediğin bir saatte seni bekliyorum.
gelmen pek de anlam ifade etmiyor.
ben seni beklemeyi hala çok seviyorum...

iyi değilim aşkım.
daha bencil oldu duygularım daha çok ben demeyi, daha çok sabretmeyi öğrendim.
sayısız yalanlarla "çok özledim" seni demeyecek kadar..
yokluğunla aramda inanılmaz bir dostluk başladı.
kimseyi almıyoruz aramıza..
bak benden başka sen, senden başkada düşüncem yok satırlarımda..

iyi değilim aşkım.
hiç iyi değilim..
bu saatten sonra sana "dön" mü yoksa "hoşça kal" mı demeliyim?"

kahvenin kardeşidir.

başlığın tam hali: tayfun ya da tayfur ismini duyunca akla havuç isimli meyvenin gelmesi idi. havuç isimli meyve değildi belki de sadece havuç yeter. evet.

lise yıllarımdan beri başımda olan bela. ne zaman ismi tayfun ya da tayfur olan biriyle tanışsam aklıma hep turuncu turuncu havuçlar gelir. kıtır kıtır katur kutur böyle, sulu sulu. muhabbete bir türlü adapte olamam, her yer turuncuya dönüşür. o yüzden bu isimlerdeki adamlarla muhabbetim "nasılsınız"dan öteye geçememiştir hiçbir zaman.

sanıyorum bütün bu olayların müsebbibi tayfur havutçu. denklem şu şekilde:

-merhaba, tayfur ben.
(içses): tayfur->tayfur havutçu->tayfur havuççu->havuççu->havuç.

-merhaba, tayfun ben.
(içses): soyadı havutçu olan tayfun muydu tayfur muydu lan?->havuççu->havuç.

gördüğünüz gibi zor denklemler değil. düşündüm de şimdi, üzerine düşünmeye bile değmezmiş bu konu..

"herkesin yanımda olduğu kadar kalabalık değilim, senin yokluğun kadar yalnızım..." diyen insan.

bazen yapılması elzem olan şey. bitse de gitsek durumuna gelebiliyor insan bazen. hor görmemek lazım..

rüzgarda içilen sigaranın düştüğü durum. bir de rüzgarda işemek var ama o tamamen farklı bir konu, sanıyorum.

ibrahim’de şöyle der: "asma bahçelerinde dolaşan güzelleri, buhtunnasir put yaptı, ben ki zamansız bahçeleri kucakladım, güzeller bende kaldı..

ibrâhim
gönlümü put sanıp kıran kim..."

"elini uzat, dedin.
uzattım.
daha güçlü olabilseydik, dedin.
keşke, dedim.
yeni bir parantez açıyor ve şöyle düşünüyorum:
...alıştığım bir boşluk vardı, şimdi ondan kurtulmak istiyorum..."