yaprak düşer

ansızın bir rüzgar eser ve doğanın en güçlü ağacından bir yaprak düşer,bir damla yaşla beraber.sakız ağacının gövdesi bal tutmuştur.tüm yaprakları düşen en küçük yaprağa bakarak içli bir ezgi söylerler.kopan ailenin en yenisidir.oysaki bu rüzgarda verilecek olan seçilmiştir.ailenin en yaşlısı düşecekti esecek olan rüzgarla beraber.karışacaktı doğaya ve görevinin sonunu görecekti.zor olsada sakız ağacından kopmak gerekliydi.hem bazen sakız ağacıda dalını,budağnı verirdi doğaya.olsundu bu sefer görev ondaydı.zamanı geldiğinde rüzgar esecek,düşecekti.belki ağacının gölgesine belki de çok uzaklara düşerim,diyordu yaşlı yaprak.ama istediği ağacının gövdesine dolana,sarılana düşmekti.kokusunu iyice içine çekmek,ıslaklığına bulunmak,epeydir görmediği birkaç dostunu selamlayıp gitmek hatta dokunabilmekti.hazırdı.az sonra güneş doğacaktı dağın ardından küçük bir ışık kopacak,ağacın en ucunu aydınlatıp rüzgarı estirecekti.devinim böyle planlanmıştı.dalına geldiğinde hemen bırakacaktı kendini esip giden rüzgara.sonrasını doğa karar verecekti.güneş doğdu.ışık ağacın ucunu aydınlatmadan rüzgar esti.ansızın.aileye yeni katılan daha sakızı emip iyice yapışamayan yaprak koptu.çığlık çığlığa koptu.herkezin içi gürledi.hep bir ağızdan öldürücü ezgiyi söylediler.güneş ezgiyi duydu en büyük ışıklarını cezalandırmak için rüzgara gönderdi.sindirdi.yakalayıp her zaman doğduğu dağının en kuytu yerine hapsetti.sakız ağacı üzüntüye pek dayanamadı.ilkez böylesi bir şeydi başlarına gelenler.eridi.dalları eğildi.gövdesi yosun tuttu.en küçük yaprak hiçbir şey yaşamadan öldü.o zamandan beri ne zaman rüzgar esip bir yaprak görünse o eşsiz ezgi duyulurdu sanki.göğü karanlık bir hüzün kaplar ağlardı.yere düşen her damla o zaman ansızn giden yaprağın şeklini alırdı.bir yaprak düşerdi milyon şeklini yerde alırdı.yaprak düşer ben hep ağlardım.