sabah dalgınlıkla yaptığım birşeydi aslında, ama akşam farkedebilmiştim. bir kafeye gitmiştik öğrenciyken. ayakkabı çıkarılıp giriliyordu bölmelere ve yerde oturuluyordu. içeri geçtikten sonra farkettim ki; iki ayağıma da farklı iki çift çorabın birer tekini giymişim. ortamda samimi olmadığım bi kız vardı. düşman olduğu belli, ayaklarıma baktığını farkettim. ben de onun ayaklarıma baktığını gördükten sonra farkettim tam olarak. ayaklarımı nereye saklayacağımı şaşırdım. üstüne oturmak istedim, beceremedim. "yeni moda böyleymiş" tarzından bir espiri yapıp durumu kurtaracak kadar da azim göremedim kendimde.
saklama telaşını bıraktım sonra, farkında değilmişim gibi davranmaya çalıştım. bacak bacak üstüne atmaya bile çalıştım bir iki dakika. nitekim küçüktüm o dönem çoraplara da küstüm bi süre. aslında yeniden doğduğum an oldu o gün.
şimdilerde yine ara sıra farklı model çoraplar giyip özgüven sergiliyorum, güç alıyorum bundan. saklamıyorum ayaklarımı. şimdi buraları okuyorsan eğer, o gün çoraplarımı gören kıvırcık saçlı, kumral kız; ayaklarımı sana armağan ediyorum, istediğin yere sakla.
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?