izlediğim en dandik ve en çok hayal kırıklığı yaratan film. zaman kaybı tabiri bile hafif kalır. oldukça yapmacık, akıcılıktan uzak, samimiyetsiz bir film. insanın sabrını zorluyor resmen. film ilk yarım saatten sonra iyice sıkmaya başlıyor. ha düzeldi ha düzelecek derken iyice boka sarıyor.
lan bu kadar adam var filmde, cast sağlam, şimdi sıkılmaya başladım diye ilerde pişman bile olacam diye iç geçirip bi yandan, bi yandan da filmi izlemeye devam ettikçe ortaya çıkan dinazorları, ışık hüzmelerini, şimşekleri yıldırımları, sikimsonik tiradları, incilden fırlamış beyitleri, felsefik sıçmıkları gördükçe, koyim götüne battı balık yan gider, bari sonuna kadar izliyeyim de yine böyle bitirirlerse filmi ekipteki herkesin yedi sülalesini sıradan geçirip acısını çıkarırım dedim kendime. netekim filmin sonunda yapmacıklığın hepten içine ettiler. filmin başından sonuna kim görünmüşse hepsi filmin sonunda bi sahnede toplanıp dizlerine kadar suya giriyorlar, birbirlerine bakıp gülüyorlar, sanki "amına koyim bi film yapalım dedik ama sıçtık resmen, bari boy gösterelim toplu halde de seyircinin gönlünü alalım" demek ister gibiler. kesin her sahnenin dandik bi anlamı vardır da ben anlamamışımdır. ama bu kadar ucuz mesaj verme kaygılı bi film görmedim. yönetmen dediğin açık açık ahan bak şu an süper gubidik mesaj veriyorum, aldın aldın alamadınsa sorun sende demez arkadaş, mesajı öyle bi verir ki çaktırmadan beynine hiyeroglif gibi işler herşeyi.
özetle hiç olmamış bir film diyebilirim. çok kötü bir belgesel desek daha iyi. filmi izlerken bol bol sean penn’e, brad pitt’e, jessica chastain’e ve harcanan meblağa acıma fırsatı buldum.
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?