tanrı bile ağlar

ümit yaşar oğuzcanın bir şiiridir.

ne zaman seni düşünsem yalnızlığım aklıma gelir
bir ürperti gibi derinden derine duyarım çaresizliğimi
nedir bu gürültüler derim, top patlamaları
nedir bu şakaklarımda zonklayan ağrı
içimden dalga dalga boşanan gözyaşları ne
bu hangi nehir ki uzayıp gider alabildiğine
nedir bu ümitsizlik dolu bu kahir dolu yaşlar
bu denizler altında kopup gelen fırtına
bu bir çağlayan gibi uğultulu yaşlar
oysa zamandır ilerleyen imkansızlıklar içinde
başlangıcı olmayan bir sondur yaklaştığım
bu ipince nehir nereye gidiyor bilen var mı
ağlatan ne beni
o doyamadığım dakikalar mı
düşen aksi mi gözlerime o bal rengi gözlerin
ki içimde çalkantısıyla hıçkırır denizlerin
sorarım; bu ağlamak ne kadar, nereye kadar
o zaman rüzgar durur, fırtına diner ansızın
kapanır yorgun gözlerim bir gece başlar
ve karanlık uykularla sürer ağlama saatleri
uyanınca bir ıslak şafaktır gördüğüm
bir büyük resimdir gökyüzü seyrederim
yine özleminle yanıp tutuşur göz bebeklerim
duyarım vurgularını başımda çaresizliğin
ben ağlayacak adam değildim bir kadın için
beni perişan edecek ne vardı bu kadar
bir de "erkekler ağlamaz" diyorsun
tanrılığından utanmasa
tanrı bile ağlar.