sözlüğe veda etmek

insanın sevgilisini sevgili olduktan çok sonra keşfetmesi gibidir sözlüğe alışmak ve insanın böyle bir alışkanlığını bırakması çok zordur.daha önce internet yoksunluğu, kişisel işler, okul yoğunluğu vb gibi birçok sebepten ötürü başıma gelen bir durumdur.gerçi hiçbir son online durumumda bir daha uzun süre sözlüğe uğrayamayacağım gelmedi aklıma.veda etmek denemez buna yani ama öyle anlar gelir ki sözlüğe eskisi gibi bir okuyucu olarak "aman dur bu aralar hiç entry girmez oldum" veya "acaba hangi entrylerim oylanmış" gibi kaygılar taşımadan girmek cazip gelir.o anlar yazdıklarının anlaşılamadığını düşündüğün veya çok hoşuna giden, yazarken inanılmaz keyif alarak yazdığın entrynin eksilendiğine tanık olduğun ve sebebini anlayamadığın anlardır.ama yine de zordur çünkü sözlüğe bir kere alışmışsanız internette eskiden yaptığınız birçok şey size zaman kaybıymış gibi gelir.sözlüğün o öğretici ve eğlendirici tavrı sizi iyice içine çeker ve imkansızlaştırır vedayı.

(bkz: gittiğin yağmurla gel)

(bkz: bana niye kimse hoşçakal demiyor ulan)

hayat devam ediyor denilesi hadise, miras bırakıyormuşcasına bir yaklaşım içine girmek saçmalık.

dün sevmiyorum seni gaye’nin yapmış olduğu üzücü davranış.

(bkz: kırarım bu sözlüğü)

(bkz: git gideceksen bekleme farklı degilsin sende gideceksen bekleme)

once zaman probleminden veda edilir sonra bosver zamani diye dusunulur sonra ama zamanim yok ki diye dusunulur en fazla bir hafta sonra gidilen her yere laptop goturulur ve veda etmek zorunda kalinmaz.tekrar geri gelinir.bir seyin degeri kaybedilince anlasilir.

siz bu satirlari okurken..

sozlugun hayatinizdan zaman caldigina inandiginiz noktada yapmak durumunda kalacaginiz sey.

(bkz: iyi geceler sozluk)

gece yatma molasi verdiginizde ekrana selam durup yapacaginiz sey.