otuz bes yas

otuz beş yaş

otuzbeş yaş, yolun takriben yarısı eder ğomunyakoyyim!..
dantel kibi ğonassının ğommundayız ömrün!..
saçlarıma kıran mı girdi, ne var?
benim mi allağhım bu kabak kafa!?..
ya ghötthümdeki şu kadayıf olan kıllar?..
noğoldu da ğomunyakoyyim bakmaz oldunuz bana
yıllar yılı kesiştiyim lolitalar?..
toşşhak sarkık, zihk büzgün, ğöt karnıbahar,
eammuyunakoyyim, nesshikime uçuşuyor bu kuşlar!..
zaten şurda gelmişiz göhöttünyekkodumun otuzbeşyaşına
noluyoğomunnakkoyyim
zihk mi var!.. yoğrrak mı var!.. ne var!..


(bkz: memo tembelcizer)

herkesin bildiği şiirlerdendir. çok güzeldir, hüzünlüdür. insanın yüzüne yüzüne vurur.

otuz beş yaş

yaş otuz beş! yolun yarısı eder.
dante gibi ortasındayız ömrün.
delikanlı çağımızdaki cevher,
yalvarmak, yakarmak nafile bugün,
gözünün yaşına bakmadan gider.
şakaklarıma kar mı yağdı ne var?
benim mi allahım bu çizgili yüz?
ya gözler altındaki mor halkalar?
neden böyle düşman görünüyorsunuz;
yıllar yılı dost bildiğim aynalar?
zamanla nasıl değişiyor insan!
hangi resmime baksam ben değilim:
nerde o günler, o şevk, o heyecan?
bu güler yüzlü adam ben değilim
yalandır kaygısız olduğum yalan.
hayal meyal şeylerden ilk aşkımız;
hatırası bile yabancı gelir.
hayata beraber başladığımız
dostlarla da yollar ayrıldı bir bir;
gittikçe artıyor yalnızlığımız
gökyüzünün başka rengi de varmış!
geç farkettim taşın sert olduğunu.
su insanı boğar, ateş yakarmış!
her doğan günün bir dert olduğunu,
insan bu yaşa gelince anlarmış.
ayva sarı nar kırmızı sonbahar!
her yıl biraz daha benimsediğim.
ne dönüp duruyor havada kuşlar?
nerden çıktı bu cenaze? ölen kim?
bu kaçıncı bahçe gördüm tarumar.
n’eylesin ölüm herkesin başında.
uyudun uyanamadın olacak
kim bilir nerde, nasıl, kaç yaşında?
bir namazlık saltanatın olacak.
taht misali o musalla taşında.

cahit sıtkı tarancı

bazi insanlar tarafindan ’yolun yarisi’ seklinde tabir edilen sey.

(bkz: otuz bes yas siiri)