öğrenciligi özlemek

su an icin hic dusunmedigim sey.

universite bitip de is hayati baslayinca o serbestligi, ve zamaninda hic de ozgurluk gelmeyen ozgurlugu arar olunca ancak anlasilan duygu. okul arkadaslari dagilinca, hayat kavgasi denen sey basa gelince, sorumlulugunuz en azindan ev gecindirmekten cok uzakken ki gunlerinizi, ya da calisip hala ev gecindirmiyor olsaniz bile kimsenin sizden ders calismaktan baska bir beklentisi olmayan gunleri ozlemeye basliyorsunuz.

universitenin son gunu, son sinav sonuclarinin aciklanmasini beklerken, aylarca bilkent koprusunden gecmeyecegim suradan bir kurtulsam demistim.. sonradan mezun olamayan arkadaslarimi her gormeye gittigimde "keske yeniden burda olsam" dedim, bunu gercekten soyledim. ama butun bunlar ancak zamani geldiginde hissediliyor..

liseden mezun olduktan sonra liseyi hic ozlememistim, lisedeki arkadaslarimdan da lazim olanlar yanimda kalmisti zaten. ama okul hayatinin tamamen sona ermesi bambaska bir sey..

"okul bitti mi?" diyip "evet" cevabi alinca "aferim. ee.. nerede calisiyorsun bakalim?" diye sormaya baslayan teyzeler once sevimli, sonra daraltici ardindan baskici olmaya baslayinca, is arama derdine dusup,is bulup, ya isinden ya maasindan mutsuz olunca, hepsinden mutlu olmayi bir zaman sonra basarirsan bile artik hayatinin gidisi senin ellerinden cikip belirlenmis olunca ogrenciligi ozlemek hakkinda entry yazabilirsin(iz)..

ogrencilik zamaninda neyini ozleyecegim bee bi kurtulsam baska birsey istemem deyip suan siddetle yasadigim durum.yasanmadan bilinmiyor hic bir sey.

(bkz: devam mecburiyetinin olmaması)
(bkz: devam zorunluluğu yok diye işin bokunu çıkarmak)