mutlu aşk yoktur

neydi aradığımız?
kapılarında kölelik yapacak kadar feragat edeceklerimiz?
bizi bizden yeniden doğuracak sandıklarımız?
tapındığımız para mıydı? yoksa onun getireceği mutluluk muydu?
uğrunda neşrettiğimiz bir parçacık aşk mıydı, bizi bizden alıp götürmesine izin verip, sonrasında da hep bir dağılmışlığımızın parçalarını aratan, aramaya mecbur kılan mefhum?

sahi neydi mutluluk?
mutluluktan doğan aşk mıydı?
kimyasal bir coşkunluğun kodsal açılımı mıydı bu bize ‘mutlu aşk’ adında, yoksa beynimizin oynadığı ve gerçeği sakladığı penah bir yerin gizinin ihaneti miydi? algıya açık bir durum dendiniz değil mi, evet; haklı serzendiniz…

yaşanılanı kutsal sayıp, bittiğinde kutsallığın ırzına geçmekti mutluluğu anlatmak, öyle değil mi?
anıları acıya çevirip, güzel olanı bir kalemde silmekti aymazca, algılandığınca tabii yazık ki pek insanca(!),
lafazan bir safsata ile geride kalanı geleceğe taşıma gafleti ile mahvettik bugünümüzü.
anı yaşamayı bir türlü beceremeyip, onu geleceğimize taşıdık, taşıdık ki en güzel olanı, mutlu aşk olanı umutsuz gelecek yaptık, yeni ilişkilerimize yamadık, ne beriki ile olabildiklerimizin anısına saygı duyabildik, ne de şimdikinin elinde olanın kıymetini bilip, hakkını verebildik ona!

her şeyin zamanında ve yaşanılanın anında güzel olduğunun gerçeğini unuttuk, unutturduk ki, narsist tarafımızın daha da haz alacağına inandık acılarımızla doğduğumuzu sanarak. yüzeyselliğinde yüzeye vurduk, bir balık canhıraşı ile, nefes alamamanın güdüklüğü ile!

mutlu olan aşkı geçmişinde ve anında bırakamayıp, bugünlerimize taşımamızın bedbahtlığı ile söylendik durduk, küfürler savurup yaşanılan o canım güzelliğe ihanetler ettik, bize edilen ihanetlerin arkasına sığınarak!
yok, bilemediniz; en büyük kötülüğü kendimize ettik, yaşanan aşklarda da tatminsiz ve biçare olduk.

mutlu aşk vardır da, mutlu olmayı bilen insan çok yok demektir en doğrusu.
mutlu aşk var da, bunu yaşayabilecek insan az var demek en gerçeği.


...