ithaf

necati cumalı’nın bir deniz kentinin insanlarını ve şehrin aydınlığını betimlediği hüzünlü şiiri.

küçüğüm, sen şimdi onsekizindesin
güzelliğin gün günden dillere destan
hatıramda herbiri seninle canlanan
izmir´in günlerinde gecelerindesin

sönmüş yanardağlar, kaleler eteğinde
yüzyıllardır uyuyan şu bizim izmir
o aşık kadınları, levent erkekleri nerde?
sahiden yaşayıp göçtüler mi kimbilir?

balkonlara, yalılara dalar düşünürüm
o günler uzaklaşan yelkenlerin peşi sıra
akan bulutlar gibi geçmiş: ne iz, ne hatıra!
sır şimdi bunca güzel hayat, güzel ölüm!

sır şimdi gözyaşları, saadet dilekleri
bize gelen yüzyılların hikayesi sır
eski izmir diye ne varsa şunun bunun bildiği
yaşlıların kırık dökük anlattığıdır

aşkı şehirler yaratır, şehirler yaşatır
ben gönlümce yaşadım, gönlümce sevdim
bilirim saadetim, yalnızlığım bundandır
seni bulduğum, kaybettiğim günden bilirim.

aşklarının tarihi bir şehrin tarihidir diyorum
gün gelir aşklarıyle anılır şehirler anılırsa
niyetim sevdalı sözler etmek de olmasa
izmir için ne yazarsam sana adıyorum!

(bkz: ithaf etmek)

(bkz: ithafen)

birinin adina sunma,armagan etme.

soz ve muzik kurucu uyelerden alper tekin’e ait olan bu sarki,ilk albumun son parcasidir.

mor ve otesi sarkisi;

saw an angel above the sky
tryin’ to understand why it makes me cry
the only thing i got till yesterday
was the thought of you babe fading away

you never know how it hurt me baby

you never looked at my face
you knew loving me is such a disgrace
i knew you were the queen and i’m the clown
but baby i’m standing on my own

you never know how it hurt me baby, you never will

i don’t care