istanbul yoktu sen olmasan

(bkz: fatih sultan mehmet)

ümit yaşar oğuzcan şiiridir.

ben nice istanbullular gördüm sana gelinceye kadar
kirli paçavralara benzerdi insanları
dostluktan, vefadan yoksun.
bölünmüş, dağılmış, parçalanmış
ve her biri kendi ağırlığıyla ezilmiş, yorgun.
yüzümde dolaşan birer iğrenç böcekti gözleri
bir tutsam
yapışır kalırdı ellerime en çirkin yerleri
evlerinde bulduğum yalnızlık
sokaklarında bulduğum upuzun bir kahırdı.
günler boyunca
bir başka karanlık gelirdi
karanlığın biri kaybolunca
güneşler doğardı görmezdim.
bir ses durmadan ölüme çağırırdı beni
bilmezdim bu şehirde senin yaşadığını.
bilmezdim...
zindandı bütün meyhaneler
duvarlar karaydı
köhne bir bizans eskisiydi istanbul sensiz.
semt semt bir ağır yorgunluktu
sürekli bir aldanıştı sokak sokak
benden en uzak sevgilerde yaşadım yıllarca
o büyük yalanlarda yaşadım.
senden habersiz bir ölü gibi
senden uzak zamanlarda yaşadım.
mabetler yıkıldı içimde
umutlar hayaller yıkıldı
bir gün bütün istanbul yıkıldı.
sokaklar kaydı ayaklarımın altında
gün oldu kalabalık meydanlarında inançlarım yıkıldı
gün oldu
gözlerime çiviler çakıldı merhametsiz.
toz toz oldum, duman duman oldum
aldığını geri vermedi yıllar
yitirdim kendimi bu rezil şehirde
seni buluncaya kadar.
eskiden bir lale hatırlardım
yada mavi mavi bir deniz istanbul denince
serin rüzgarlar okşardı saçlarımı
rıhtımlar balık balık kokardı.
ne zaman
yumsam gözlerimi bir gemi kalkardı.
vapur düdükleri durmadan öterdi.
eskiden bir istanbul vardı bilmediğim
bana yeterdi.
sonra kaç yıl yaralı bir hayvan gibi
gezdim sokaklarında
sonra kaç yıl bir sevgi aradım
istanbul’u aradım.
belki de seni aradım bilmeden
ayaklarımın dibinde den,izler can çekişti
şehirler parçalandı
bir çağ öldü gözlerimin önünde
benim en güzel çağım öldü.
bizi topraktan yarattılar
gel gör ki...
bu şehirde
benim toprağım öldü.
seni aradım bu şehirde yıllarca
yana yakıla seni..
sen kimdin, sen neredeydin kim bilir.
hep böyle sensiz miydi bu şehir.
bu şehir istanbul muydu ?
öyleyse sensiz yaşanmazdı bu şehirde
gemiler demir almazdı
trenler işlemezdi
sen olmasaydın
bir ömür bitip
yepyeni bir ömür başlamazdı içimde
bahar gelmezdi
ağaçlar çiçek açmazdı
seni bulmasaydım
ve ben yoktum
istanbul yoktu
sen olmasaydın