insanların maske takma alışkanlıgi

ozguven ve ozsaygi eksikliginin en onemli gostergesidir. nabzina gore serbet vermek ve kimin arabasina binse onun turkusunu soyler olmak hadiselerinde son noktaya ulasmaktir. kendi karakteri ile bir yere ulasamayacagina, basarili olamayacagina, sevilmeyecegine inanan insanlarin durumudur ve aliskanlik haline getirilmesi malesef cok mumkundur.

takilan maskeler her zaman kendinden baskasini oynamak icin olmaz. kendi kimligini saklamak icin sevdikleri insanlara her ne sekilde olursa olsun zarar gelmemesi icin de yapilir. buna bir polisin kendini baska biri olarak tanitmasi ya da gecmisi bilinmesin isteyen birisi ornek olabilir. maskelerle yasam zordur, kendin olmak istersin ama kimse seni tanimaz, yalniz kalirsin kalabaligin icinde, yalnizlik zor olmaktadir kalabalik icinde yasamaya alisanlar icin. lakin maskedir elbet bir gun duser ve yalniz kalirsin...

(bkz: yuru be)

(bkz: maskeli balo)

aslında çok insancıl bir bir güdülenmedir.hergun her insan bu duruma basvurabilir.fakat bu maske takmanın çeşiti ve adabı ile ilgili olarak olumludur veya olumsuzdur diye sınıflamak mümkün olabilir.

evrimin doğal sonucu.

(bkz: v for vendetta)

hayallerimi çıkardım yüzümden...
kendi gerçekliğimden ürktüm..

(bkz: demir maskeli adam)

(bkz: the mask)

yanıma aldım kendimi ve yürüdüm ince çizgisinde yolumun ortalıkta görünen herkesin adı yabancı, herkes kendi maskesiyle dolasır oldu yanıbaşımda, tanımaz oldum yüzleri ve keskelerle avunur oldum. düslerimde gördügüm yüzüm benim mi? düsünür oldum, onca maske gözümün içine bakıyor sorgularcasına, ve burası hep yabancı, hep yalancı doldu, çıkmak istiyorum artık dısarı, birakın gideyim kendimi alıp.

(bkz: olmadigin gibi gorunmek)

"takke düşer kel görünür;
maske düşer öz görünür"

takıp takıp çıkardığımız maskelerimiz vardı... benim, sizin ve hepimizin... baktığımız, her zaman baktığımız şeydi... göremedik gerçekte birbirimizi.... ne göründüğümüz gibi olduk, ne de olduğumuz gibi göründük... öylesine sahteleştik ki sahteliğimizi gerçeğimiz sandık...

ah şu her gün takındığımız maskeler
nasılda gizleriz kendimizi
saklanırız ardlarına....
korkarız incitmekten , incitilmekten...
bilmez miyiz ki takındığımız maskeler
yok edder saflığımızı ve güzelliğimizi?
yoksa bilmek mi istemeyiz....
ne olursa olsun yinede saklanırız ardlarına...

bir tak... bir çıkar...
yorulmak mı...
asla...
bir tak... bir çıkar...

gelin saklambaç oynayalım birlikte. "ben"lerimizi çoklaştırarak yitirdiğimiz "kendi" lerimizi gizlendikleri köşelerde maskelerimizden ayıklayarak birbirimize armağan edelim.
gelin elele tutuşalım. düğün alaylarının yollarını kesip "kendi"mizi isteyelim onlardan. "kendi"mizi aramızda bölüştürelim. herbirimizin cebinde bir ’ben’, bir ’sen’, bir de ’o’ olsun. herbirimizin cebinde "kendi"si olsun.
alışkanlıklardan bir adım öteye gidelim. yüzümüzdekiler içimizi çizmesin. çıkarıp atalım yansımalarımızı, kırık ve solmuş tenimizle bakalım hayata.

yoksa maskeler hep tehlikelidir.
bir takarsın sen olur.
bir bakarsın ben olur.