inanmıyorlar bana inanmak istemiyorlar
boşuna yazıyorum dilim dişim tırnağımla kanımla kemanlarımla
boşuna yazıyorum uyaklarımla
gecede dalların eski dilini bilmeyen biri gibiyim
asılmış suların üstünde
konuşmak kara dilin erkeğin ve kadının
birbirine tutuşmuş iki ele yabancı biri gibi konuşmak
konuşmak mutluluğun çılgını gibi
öpücüklere benzemeyen sözcükler var ya
işte o sözcükleri yitirmiş bir ağzın dili ile konuşmak
tüm bunlardan yakınan bir edayla konuşmak
dolup taşıp ta sanki susmak istiyor gibi
ey sözlerin ötesinde yetkin ses
şarkının yüceliği çığlığın çığlığı
bir an geliyor nota ulaşılmaz seslerin şarkısını söylüyor
kulak duymuyor artık yükseklerdeki müziği
inanmıyorlar bana inanmak istemiyorlar
boşuna konuşuyorum ilkyaz’la ve orglarla
boşuna konuşuyorum gökyüzünün tüm heceleriyle
bilinen şeylerin özel orkestrasıyla
ve sağır onikiliklerin bayağılığıyla
boşuna konuşuyorum barbar çalgılarla
boşuna söylüyorum onu duvarlara vuran yumruğumla
boşuna söylüyorum derebeyinin ormanlarını ateşe verir gibi
boşuna söylüyorum onu savaş ilan eder gibi
alev yutan cambazın ağzındaki alev gibi
inanmak istemiyorlar bana kendilerine benzer birini
yaratmışlar benden belki de
belki döküntülerini giydiriyorlar bana
alıp gezdiriyorlar beni kendileriyle
dizelerimi söylüyorlar benzetip kendilerine
dizelerim onlara tatlı şarkılar oluyor
biraz da onların satlık malıyım ben
beklerken bir yol olmayı
sözcüklerindeyim ben
okul kitaplarındayım
rezillik yapamam bu bana yasak
boşuna haykırıyorum ben
sana aşık birinden başkası değilim diye
louis aragon