iftar ile sahur arasındaki zaman

kısaldıkça bizi üzen zaman dilimidir..

(bkz: sürekli kısalıyor efendim durduramıyoruz)

hiç bitmeyecek sanılan zamandır.

genelde bu zaman diliminde insan istediğini yeme özgürlüğünde olsa da yiyemez çünkü iftarda aç kurt gibi yemeklere saldırmıştır. artık midede yer kalmamıştır. içten içe bi şeyler yemek ister ama yiyemez. ertesi gün de yemediğine pişman bi vaziyette tekrar iftardan sonra neler yiyeceğini düşünür.

ramazan boyunca en keyifli zaman dilimidir esasen, ancak oruc tutan pek cok ki$i bu zaman dilimini kendileri icin denyoluklari sebebi ile cekilmez hale getirirler.

oncelikle iftarda sadece bir tabak corba azicik pide yiyecek ve o sofradan uzakla$acaksin. yolunu $a$irip tavuk kumesine girmi$ tilki gibi onune cikan her $eyi hem de sindirmeden, hem de kisacik bir surede silip supurursen kalkamazsin o masanin ba$indan. sahurda yine ayni masada sahur yapar ancak kalkarsin, yine kalkamazsin belki de kim bilir.

iftarda sadece bir tabak corba ile yetinip aradan yarim saat ya da bir saat gectikten sonra ana yemegi yiyeceksin. once yemege ali$tiracaksin mideyi sonra esas gorevini yerine getirttireceksin. iftardan sahura kadar azar azar ama siklikla yemek yiyeceksin $eker karde$im, yoksa ramazanin bitimine davul niyetine seni calarlar. ozellikle bu zaman zarfi icerisinde sivi tuketimini fazlala$tiracaksin, tatlilari a$iri kacirip $eker komasina girmeyeceksin vs.

bak dinle beni vallahi mutlu olursun.