huznun adidir istanbul

bir huzun ismidir istanbul.ortakoy`de ba$lar gune$in bati$i ve kizilliklar.denizin yaniba$inda elinde bo$ bira kutusu midyecilerin bagirmalarini dinler insan beyninde bamba$ka du$uncelerle.kimisi a$kini du$unur, kimisi hayatini, kimisi ise ailesini.gariptir istanbul ak$amlarinda burukla$mak.gariptir gokyuzundeki kizilliga bakarken binlerce kilometre otedeki a$ki du$unmek, onunla ayni havayi soluyabildigini hissetmek.bir huzun ismidir istanbul, bir huznun ismidir.bulutlari koyunlara benzetirken bile burukla$ir insan, kulaginda ustume basip gecme $arkisinin melodisi varken arka meyhanede calan.huzundur istanbul..ya$amayan, hissetmeyen bilemez.once o deniz kokusunu cigerlerine cekmek gerekir, ardindan yakamozlarla urpermek.dedim ya ya$amayan bilemez istanbulu, istanbulun ak$amlarini, huznunu, sihirini.

(bkz: cama vuran ay isigi)

soylenen sarkilar dagitir bizi bir istanbul aksaminda,savruluruz bir kiyidan bir kiyiya..gece olur,gunduz olur bakariz icmisiz,vurmusuz yine o kiyiya..bir taslar anlar
derdimizi,bir de bizim gibi yalniz gokyuzu..parcalarlar duslerimizi,bizi ve hatta yalniz gokyuzunu bile,bir istanbul aksaminda!!yalnizlik..kocaa bir sehir ustume ustume.. anlatamadigim mi karmasam yoksa bir ben daha mi vardi icimde.yaktim sigarami,uzun daireler
tutturdum gokyuzune sonra,kaskati tokalar tutturdum saclarima,huznun adi istanbulmus meger sonradan ogrendim,iki yakanin ortasinda.

(bkz: istanbul)