gönül

bir gece boyunca dinlersin... elinde mey şişesi vardır. anlamsız oyunların bittiği, ruhların birbirini yıprattığı günlerin ardından dinmeye çalıştığım zamandır.
sadece o şarkı çalar, çaldıkça beni anlatır. gönül... yapma dedi, dinledin mi? hayır.
tek satırının bana ders olduğu günler, kafana kazınan her satır için bir ay yaralı dolaştığım ezgiler. fikret amca’ya içerim, bir de bana... beni anlattığı şarkıya. onun için ne zaman bu satırları tekrar terennüm etmeye başlasa güzel sesiyle, o uzun gecenin sabahında dinmeye çalışılan ruhun keskin acıları gelir akla. durursun bir süre, idrak etmeye çalışırsın son notayı...
hatrında değildir kaçıncı kez tekrar çaldığı, önemli de değildir. uyku seni esir alana kadar çalınmalıdır kendi ruhunun milli marşı. o kadar benimsemişsindir. o benimdir dersin, dedim...
böyle bir şarkıdır gönül benim için, bilmem anlatabildim mi?