tek tutkusu yazmaktı ,
tek yaşama amacı yazmaktı...
sinir krizlerinde tek ilacı da yazmaktı.
ve ölümü de
bir nevi yazamamak korkusuyla gerçekleşti...
yıl 1941 ,
yer ingilterede sussex nehri civarı
bir insan, bir kadın, bir feminist,
bir eleştirmen, bir romancı,
bir lezbiyen;
hastalıklı bir beyin,
zayıf bir beden,
üstünde bir elbise, cebinde taşlar,
önünde bir nehir
ve aklında intihar...
yürüyor yavaş yavaş nehre doğru..
kim bilir neler düşlüyor ölüme giderken...
arkasında
sadece bir kişi bıraktığını düşünüyor:
leonard woolf...
kocası,
arkadaşı,
yayımcısı,
onu hayata baglayan tek canli
ve cebinde taşlar ile giriyor nehre
yürüyor ölümüne..
geride bir veda mektubu bırakıyor.
leonard woolf’a
yani onu
ilk ve son defa anlayana:
"leonard woolfa, 18 mart 1941,
sevgilim, yine çıldırmak üzere olduğumdan eminim. yaşadığım o korkunç anlara geri dönemem artık. bu kez iyileşemeyeceğim. sesler duymaya başladım, hiçbir şeye odaklanamıyorum. bu yüzden yapabileceğimin en iyisi olduğunu düşündüğüm şeyi yapıyorum. sen bana verilebilecek en büyük mutluluğu verdin. benim her şeyim oldun. bu korkunç hastalık beni bulmadan önce birlikte bizim kadar mutlu olabilecek iki insan daha düşünemezdim. artık savaşacak gücüm kalmadı. hayatını mahvettiğimin farkındayım, ben olmazsam rahatça çalışabileceğini de biliyorum. bunu sen de göreceksin. görüyorsun ya, bunu bile düzgün yazamıyorum. okuyamıyorum. söylemek istediğim şu ki, yaşadığım her mutluluğu sana borçluyum. bana hep sabır gösterdin, çok iyi davrandın. demek istediğim, bunları herkes biliyor. eğer biri beni kurtarabilseydi, o kişi sen olurdun. bir tek senin iyiliğinden eminim, onun dışında her şey terk etti beni. hayatını mahvetmeye devam edemem. birlikte bizim kadar mutlu olabilecek iki insan daha düşünemiyorum."
gözden kayboluyor...
sürüklüyor onu nehir
ve ardından
gerisi yalan