doğum günü pastası mumu

ben küçükken de etrafımda boyle her biri ayri birer canavar kuzenlerim vardı. 13 yıl beraber kutladık mecburiyetten. bir kere bile üfletmedi serefsizler bana. her seferinde ablam sayıyordu ben de üçü bekliyordum elimi birbirine kenetleyip gözlerimi kapıyordum ki dilek tutiyim sonra gözlerimi açıyıp üfliyeyim. bu kadardı bütün arzum ama bir açıyordum ki gözlerimi mum falan yok. üflemişler daha ikideyken. pastanın üstü tükürük. yazılar silinmiş. ’e ben üfleyemedim.’ diyordum. bi daha yakıyorlardı, biiir ikiiii pööfff! yine atladı serefizler. ne pasta yiyebildim ne üfleyebildim yıllarca. ne zamanki büyüdüm on kaplan gücüne eriştim o zaman kazan kaldırdım. ’onlar gelirse pasta bıçağıyla kendimi keserim.’ dedim, kurtuldum. artık ben üfliyicem diyordum ki bir iki yıl anca üfledim üflemedim yeğenim dogdu. şimdi de ’o küçük sen ablasın kaç yıldır üfledin birak biraz o üflesin.’ diye ona üfletiyorlar. kader mi bu?

doğum günlerinde, doğum günü pastalarının üzerinde konuşlanmış olan ve yegane amacı doğum günü olan birey tarafından söndürülmek olan mumdur.

dogum gunu bireyinin yasıyla ilk 20 yıl boyunca dogru orantı son 20 yıl için de ters orantı içindedir.

ben küçükken üfleyince sönmeyen mumlar daha yeni çıkmıştı ve her yaş günümde pastamın üzerinde en az 1 tane isterdim onlardan. genellikle mavi,kırmızı,yeşil,sarı renkte olan ve etrafı beyaz şerit ile sarılı olan deseniyle hafızalarıma kazınmış durumdadır kendisi. o mumu söndirmenin tek yolu suyun altına tutmaktı.

bir ayrıntı daha verecek olursam doğum günü pastasının mum üfleme kısmı biraz sıkıcıdır aslında çünkü pastayı yeme aşaması daha bir tat verir.
(bkz: sonmeyen dogum gunu mumu)