zamir

cümlelerde isimlerin yerine kullanılan,kişi,soru,gösterme ve belgesizlik kavramları taşıyan sözcükler.

(bkz: adıl)

kişi, dönüşlülük, gösterme, soru ve belirsizlik kavramları vererek varlıkların yerini tutan söz, adıl.

ben, sen, o, biz, siz, onlar; kendim, kendin, kendi, kendimiz, kendiniz, kendileri; bu, şu, o; kim, ne; biri.

zamirin ne olduğunu bir örnek üzerinden açıklamak gerekirse:
"örnek cümle= en zamir zamir bence "siz" dir."
böyle bir cümle kurulduğunda;
bir zamir kelimesinin, bir diğer zamir kelimesini niteleyen bir sıfat konumunda kullanılabileceğini görmüş oluyoruz.
o halde zamir nedir?
zamir, bütün geceyi tipik insomnia lı insan modunda geçirdikten sonra iyice uyarılmış ve impuls kaçağı olan aksonlara sahip bilgicin, kahvaltı yapmadan önce tanımlamak için seçtiği ve tanımının çığrından çıktığı bir "o" dur.

o=zamir

bu öykü herkes, birisi, herhangi biri ve hiç kimse adlarında dört kişi ile ilgilidir.
yapılması gereken önemli bir iş vardı ve herkes bu işi birisinin yapacağından emindi.
birisi bu duruma sinirlendi; çünkü iş herkesin işiydi.
fakat herkesin o işi yapamayacağını hiç kimse anlamamıştı. sonuçta herhangi birinin yapabileceği bu işi hiç kimse yapmadığından herkes, birini suçladı.

kaba kişilerin kullandıkları bu zamiri, çok tehlikeli bir zamirdir. kullanırsanız ağzınıza biber sürerler.
+ öğretmenim bu kalemimi aldı.
-arkadaşından "bu" diye bahsetme, çok kabasın çok.. sen de ver lan kalemini, daha fazla ağlamasın..

(bkz: kişi zamiri)
(bkz: işaret zamiri)
(bkz: belgisiz zamir)
(bkz: dönüşlülük zamiri)
(bkz: soru zamiri)
(bkz: ilgi zamiri olan ki)