aileden ayrı eve çıkmak

irade, özgüven ve ekonomik özgürlük varsa neden olmasındır, hatta derhal olsundur.

henüz afedersiniz kıçınızın bokunu yıkayamıyorsanız asla kalkışmamanız gereken eylemdir kanımca. zira onca ben büyüdüm artık özügürüm ben tripleri atıp, ailenize gonculluk ettikten sonra anneyi arayıp ’anneaahh renkliler nası beyazlar nası yıkanır?şu şu yemek nası yapılır?’ sorularını sormak pek bi zor olsa gerektir.

her cocugun hayali olan durum

genelde üniversite döneminde zuhura gelen olaydır.daha sonra ise baba ocagına dönmek zor gelmi$, daha sonra kendi evinde ya$amaya devam edecektir bu bireyler.

aynı olay $u durumlarda da ortaya çıkabilir:
1-aileyle çatı$ma
2-maddi açıdan özgür olma
3-rahat etme amaçlı
4-i$ amaçlı

buyudugunu anladigin an yapilmasi gereken i$lem. bak ben hala anlamami$im mesela. vay arkada$.

yetişkinlik mertebesine erişmiş kişinin, onu besleyen büyüten aileden sıkılıp, ben kendi ayaklarım üzerinde duracam artık (meali: evde her gün alem yapcam, bi rahat verin artık yahu) deyip, pılıyı pırtıyı toplayıp ayrı bir eve taşınmak suretiyle ikametgahını değiştirmesidir. üniversiteyi aileden ayrı okuyup da eve geri dönen bünyelerde şiddetle arzulanır, gaza gelinir ve ayrı eve çıkılır. sonuçları kişiden kişiye değişmekle birlikte, umut sarıkaya’nın da 3.12.2008 tarihli uykusuzda yazdığı üzere genelde hüsranla sonuçlanır. tabi bu hüsran kimseye çaktırılmaz, aile yanındaki akşam oturmaları, mandalina soyup dizi izlemeler hatırlanıp, hayır yaa iyiyim böyle denir. ama aslında bünye eve gelince kapıyı açacak birini istemekte, kavga bile olsa anne baba sesine hasret kalmaktadır. aslında o bırakılan evde hergüna bunalımlara girilip, camdan belden aşağı sarkmak suretiyle sigara da içilse, aslında o sıkıcı ev "ev"dir, içindeki ses ve kokusuyla... binbir hevesle çıkılan yeni evse, geçici olmaya mahkumdur, salonun ortasında sigara yakılsa da...