yazarların yaşadığı şehirler

ruhumu eritip de kalıpta dondurmuşlar;
onu istanbul diye toprağa kondurmuşlar.
içimde tüten birşey; hava, renk, eda, iklim;
o benim, zaman, mekan aşıp geçmiş sevgilim.
çiçeği altın yaldız, suyu telli pulludur;
ay ve güneş ezelden iki istanbulludur.
denizle toprak, yalnız onda ermiş visale,
ve kavuşmuş rüyalar, onda, onda misale.
istanbul benim canım;
vatanım da vatanım...
istanbul,
istanbul...

niagara

ya basta viva zapatista: meksika’nın chipas bölgesinden olması gerekirken bildiğimiz ankara’dan.

istanbul bir ruhtur içime üflenen
ne ben ondan geçerim ne o benden

reggae

(bkz: taşı toprağı altın olan yer)

ankara-konya-iskenderun

istanbul - edirne

istanbul, ankara... yine istanbul, yine ankara... ve yine istanbul ve yine ankara...böyle gider bu...

bursa ve ankara.

antalya

kırklareliydi artık kocaeli.

izmir

is-yan-bol

izmit

edirne

izmit-adapazarı arasında mekik dokumak(bkz.mekik)

istanbul/cihangir semtine aşıktırlar.

denizli.

(bkz: kayseri)

istanbul