tek çocuk olma psikolojisi

abla,abi ya da kardeşe sahip olmamak bir çok insana göre oldukça avantajlıymış gibi gelse de gerçek öyle değildir. anne ve babanın başka tutunacakları dal olmadığından tüm ilgi,alaka ve imkanlar sizedir. bu cümle de kulağa hoş gelse de kazın ayağı da öyle değildir. bu durum kafayı yedirtecek düzeye getirir sizi. çünkü kaçacak yeriniz yoktur. herşeyinizi bilirler ve herşeyinizi planlarlar.annenizin abartılı bir kollama güdüsüne kurban gider tek başınıza hiç birşey yapamaz hale gelirsiniz.hep onlara bağlı olmanızı isterler.onlara tek torun verme sansı sizsinizdir ve bunu hep belirtirler.tek çocuk olarak hayatınızın büyük kısmı yalnız geçmiştir.evde yaşıtınız biri olmadığından hayatınızdaki tün arkadaşlarınızı kardeş diye nitelersiniz.paylaşmayı bilmezsiniz. "hep bana"cısınızdır bu durum sevgilinizle aranızda sorun oluşturur.hakkınızı savunamazsınız çünkü hiç savunmanız gerekmemiştir.etraftan "şımarık" damgasını çoktan yemişsinizdir.evlenirsem bissürü çocuk yapıcam dersiniz ama çocuklu bir ortamda geçen 1 günün sonunda bu kalabalığa dayanamaz evlenmekten bile vazgeçersiniz.etrafınızdaki abla-kardeş,abi-kardeş ilşkilerine özenir,dertleşecek birinin her an yanında olmasını arzu edersiniz.

cok berbat bişeydir kardesi olan insanlarla muhabbet ederken imrenirler.dün abimle evde mac yaptık cok zevkliydi ali sen nabtın ??bende tv seyrettim hmm o da güzel.

(bkz: o hikayedeki mal benim)

8 yıl boyunca yaşadığım psikolojidir. bir hayali arkadaş oluyor, bazen onunla bile anlaşamıyorsunuz.

cok guzel bir sey gibi gorunen tek cocuk olmak aslina bakilirsa hicte oyle degildir.
benim hayatimin 7 yilini kapsayan psikoljidir. ha butun ilgi sanadir ama... iste ama’si var.

dışarıdan şımarık çocuk olarak anıldığınızdan kimsenin sizi anlamadığını düşündüren bir psikolojidir.