rabindranath tagöre

6 mayıs 1861’de kalküta’da doğdu. soylu brahman bir aileden gelmektedir. babası dönemin varlıklı ve söz sahibi din adamlarındandır. londra’da hukuk okudu. aynı zamanda edebiyatla da ilgilendi. en çok, wordsworth’ un eserlerinden etkilendiği belirtilir.

tagore’ un hayat üzerine görüşleri, hindistan da yerleşik olan kast sisteminin ve oldukça gelenekçi dinsel yapının çerçeveleri dışında gelişmiştir. hinduizm çemberini kıran bir olgunluğu vardır görüşlerinin.
hindistan’ ın ingiliz emperyalizmi’ nin boyunduruğundan kurtulması için ılımlı bir tarzla ama çok çalışmıştır. bunun zaman içinde gerçekleşmesi için sadece edebiyat alanında değil, “gençliğin milliyetçi duygularla yetişmesi için gerekli” olduğuna inandığından eğitim alanında da çalışmalar yapmıştır. hatta “millet” kavramını insanın keşfettiği en iyi tasarruflardan biri olarak görür.

yapıtlarının hemen hepsi bengali dilindedir. ve yine tümünü kendisi ingilizceye çevirmiştir. dolayısıyla dünya onu kolayca tanır. 1913’ te yazdığı gora isimli romanıyla nobel edebiyat ödülü’ nü almıştır. 1915’ te ingiltere tarafından kendisine “sir” ünvanı verilir. 1919’da hindistan tarihi bir dönüm noktası yaşarken o yıllarda ulusal önder kimliğiyle ön plana çıkan ghandi’ ye destek olur ve “sir” ünvanını iade eder.

şiirlerinin büyük bir kısmını bülent ecevit dilimize kazandırmıştır. tagore şair, hümanist bir düşünür, ressam, yazar, müzisyen ve eğitmendir. 50’lili yıllardan beri kabul gören hindistan milli marşının söz ve bestecisidir.

“yıldızlar ateşböceği sanılmaktan korkmazlar.” der. ve insanı anlattığı müthiş bir şiiri vardır.

“...
sanırım en büyük korkumuz olduğumuz gibi görünmek.
yumuşacık kalbimizin fark edilmesi,
naif yönlerimizin keşfedilmesi,
cesaretsizliğimizin anlaşılması,
korkularımızın paylaşılması
sanki zarar göreceğimizin en büyük işareti.
kabuklarımızın altında kendimizi saklamakta ne kadar da ustayız.
ve ne kadar güçlü korunuyoruz, kalkanlarımızın ardında.
hissedilmeden, el değmeden, sevgimizi göstermeden. deniz minareleri, midyeler.
kirpiler ve kaplumbağalar gibi.
sahi koruyor mu bizi çatlamamış sert kabuk?
kimse incitemiyor mu duygularımızı, inançlarımızı, benliğimizi?
yoksa zarar mi veriyor bu ürkeklik, bu kabuk bize?
hissettiklerimizi gölgeliyor, yansıtmıyor mu gerçek kimliğimizi?
duygularımızı bastırıyor, el ele tutuşmamızı engelliyor mu?
eğer bir yıldız gibi ışıl ışılsam ve bir yıldız kadar parlak.
ne çıkar ateşböceği sansalar beni.?
belki en hoyrat yürek bile ateşböceğinin
o uçucu, masum, sevimli çocuksuluğuna el kaldırmaya kıyamaz?
güçlü kapıların arkasına kilitlemesem kendimi,
korkaklığımı, sevgi isteğimi
en insani yönlerimi kayıtsızca sunabilsem
bu sert kabuğun ağırlığından kurtulup
bir kuş gibi uçacağım özgürce.
anlaşılacağım ve bir ayna gibi yansıyacağım karşımdakine.
o da çözülecek belki.
samimi ve güvenliksiz, silahız biriyle göz göze gelince.
oysa bir görebilsek bunu.
kalmadı böyle insanlar demesek.
güven duygusuna bu kadar muhtaç olmasak.
kırılmaktan korkmasak. yaralansak.
ne olur bir darbe daha alsak.
yeniden açsak kendimizi, atabilsek kabuğu.
denesek.
risk alsak.
yanılsak.
fark etmez.
tekrar, tekrar bıkmadan denesek.
ve kucaklaşsak yeniden.
tıpkı eskisi gibi.
ne olduğunu anlayamadığımız o 15 yıldan öncesi gibi.
o zaman fark edeceğiz.
ne kadar özlediğimizi birbirimizi.
neler biriktirdiğimizi, kaybolan değerlerimizi ne kadar özlediğimizi.
beraber geldik beraber gidiyoruz oysa.
vakit az, paylaşmak, sarılmak için.
yaşadığımız coğrafya zor, şartları ağır.
yüreği daha fazla küstürmemek lazım.
sırtımızda ağır küfeler, her gün katlanan.
ve koşullar bir türlü düzelmeyen.
sevgiye çok ihtiyacımız var.
ufukta kara bir kış görünüyor.
ancak birbirimize sokularak atlatırız o günleri.
kırın o sert, o ağır kabuklarınızı.
kurtulun bu yükten. korumuyor o kabuklar, aksine zarar veriyor bize.
yalnızlığa mahkum ediyor bizleri.
hem hepimiz bir yıldızız.
ne çıkar ateşböceği sansalar bizi.”

rabindranath tagore