kendi ozun için yaşamak

bu bir bagımsızlıktır,sevgiye ac bir bedenden cok,kendini seven bir bünyeye dönüşümdür kendini begenmişlik ve ukalalık cok önemlidir zira onların kötü anlamları üzerlerinden atılmıştır artık her seye daha farklı bakıyor ve görüyordur kişi.

şimdi onun için tehlike canları calıyor,her sevgiyi,mutlulugu satın almaya yada boyun egme ugruna elde etmeye yöneltilen kişi bunun çelişkisiyle yasar,o cogunlugun sevdiğini sevmek ve nefret ettiğinede nefret etmek gibi kolay bir görevden buraya;kendine,özüne kayması onun için ilktir ve artık sadece derin bir cukurdadır!

gözler...işte o derin kuyuyu görmek...ah ne mutlu!

şimdi siz bunun için kötü bir deneyim diyebilirsiniz ki hayatına yansıtırken hep kötü bir deneyim gibi olucaktır ve kişideki en büyük hastalık ortaya cıkacaktır:

(bkz: yükseklik korkusu)

onun kalbindeki sıkışıklığın nedeni;işte bu devinimdir...

aslında özü tekrar düşününce;

"çevresel faktörlerden arındırdığın kadardır" demek uygun gibi.

oysa bu oluşum öyle içselleşmiştir ki;

"ben" denilen herşey sığ göllerde boğulur.kanlı gözyaşları bundan.
bundna her düştüğümde aynı diz ve yara!

yüzyıllardır insanlık hala aynı tecrübeleri etmekten bıkmadı mı?

(bkz: töz)