elif şafak

elif şafak ismini sadece bir yıldır duymaktayım. o’nun adına ilk defa zaman gazetesinin hafta sonları verdiği ilavede rastlamıştım. açıkçası pek dikkatimi çekmemişti yazdıkları.



elif şafak’ın dikkatimi çekmesi, hürriyet gazetesindeki bir röportajını okumamla gerçekleşti. geçen yaz, bir günlüğüne, edirne’ye gitmiştim. (neden gittiğimi belki bir gün yazarım.) yolda okumak için, terminalden hürriyet gazetesi almıştım. yine gazetenin ekinde, elif şafak’la yapılmış bir röportaj vardı. itiraf etmeliyim ki, beni ilk önce etkisi altına alan, elif şafak’ın yüz hatları oldu. sayfanın üçte birini kapatan bir fotoğrafı vardı elif şafak’ın ve o etkiyle röportajını okudum. fikirleri de yüzü kadar ilginçti.



sonraki günler, elif şafak’ı birkaç kez televizyonda izledim. “dürüst bir aydın” portresi çiziyordu. bir yönüyle gelenekçi-muhafazakar, bir yönüyle de modern bir kadındı. bu iki zıt çizgiyi, sanki bünyesinde meczetmişti. bir “araf” insanı gibiydi. heyecansız hatta renksiz bir ses tonuyla, aynı şeyleri tekrarlıyordu her röportajında. daha sonra zaman gazetesinde yazdığı tüm yazılara, internetten göz gezdirdim. böylece, kafamdaki elif şafak portresi biraz daha aydınlanır gibi oldu.



elif şafak ismini önemsiyorum. birincisi, fikirleri bana yakın. ben de kutuplarda yaşamıyorum ve düşünmüyorum. ikincisi, üslubu da bana yakın. benim okuyabileceğim, okumaktan zevk alacağım bir üslubu var. “yaşayan” kelimeler kullanıyor yazılarında. üçüncüsü, güzel bir kadın. yüzünü, duruşunu çok beğeniyorum.



bir yıldır elif şafak ismi zihnimde yer etmesine rağmen, henüz tek bir kitabını dahi okumadım. birkaç defa almaya niyetlendim kitaplarını fakat biraz tuzlu buldum fiyatlarını. elif şafak, önceki aylarda da “baba ve piç” adlı son romanını yayınladı. bildiğim kadarıyla, şu an 8 kitabı var şafak’ın. niyetim “araf”la başlamak o’nu okumaya ama bakalım.



yazarları hemen tüketmek de hoş değil. okunacak birileri de kalmalı. henüz okunmamış ama okunacak birileri de olmalı.