ben küçükken de etrafımda boyle her biri ayri birer canavar kuzenlerim vardı. 13 yıl beraber kutladık mecburiyetten. bir kere bile üfletmedi serefsizler bana. her seferinde ablam sayıyordu ben de üçü bekliyordum elimi birbirine kenetleyip gözlerimi kapıyordum ki dilek tutiyim sonra gözlerimi açıyıp üfliyeyim. bu kadardı bütün arzum ama bir açıyordum ki gözlerimi mum falan yok. üflemişler daha ikideyken. pastanın üstü tükürük. yazılar silinmiş. ’e ben üfleyemedim.’ diyordum. bi daha yakıyorlardı, biiir ikiiii pööfff! yine atladı serefizler. ne pasta yiyebildim ne üfleyebildim yıllarca. ne zamanki büyüdüm on kaplan gücüne eriştim o zaman kazan kaldırdım. ’onlar gelirse pasta bıçağıyla kendimi keserim.’ dedim, kurtuldum. artık ben üfliyicem diyordum ki bir iki yıl anca üfledim üflemedim yeğenim dogdu. şimdi de ’o küçük sen ablasın kaç yıldır üfledin birak biraz o üflesin.’ diye ona üfletiyorlar. kader mi bu?
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?