benim korkum ölümdeğil

ümit yaşar oğuzcan’a ait güzel bir şiir:

geçen gün senin yanında aklıma ölümüm geldi
sensizlik bir mızrak gibi saplandı kalbime
o son anı hatırladım, o seni koyup gidişimi
ilk defa bu kadar üzüldüm dünyaya geldiğime

ölüm! kaçınılmaz sonuç, o soğuk kelime
bir gün ucuz bir fahişe gibi koynuma girecek
yüzümde gezinecek pis ve iğrenç elleri
korkudan büyümüş gözlerimde hayaller can verecek

biliyorum, üzüleceksin, ama ölüm bir gerçek
bir yerde sevişmek gibi, bir yerde yaşamak gibi
ne hazin sıcaklığımızın bizi terketmesi
ve yüzümüze birbiri ardınca kapanan kapılar

er geç uzanır bir el, son kampanayı çalar
anlarız kaçınılmaz anın geldiğini
şehre bir bomba düşmüş gibi aynalar, camlar kırılır
insan arar da bir türlü bulamaz güzelliğini

kimse benim kadar bilemez ölümün rezilliğini
seni koyup gitmenin hüznünü ben anlarım
çünkü ben sende buldum kendimi, sende sevdim
senin yanında seninle değerlendi zamanlarım

ne acı gün kadehlerin boş kalması, şarkıların yarım
mevsimlerin birbiri ardınca bir anda bitivermesi
ansızın toprakla dolması gözlerimizin
kanımıza o çirkin böceklerin girmesi

kimbilir ölüm bir çilenin sona ermesi
belki güzeldir, şu sefil dünyaya boş gözlerle bakmak
ne çare ki sen varsın, o dünyada sen varsın
benim korkum ölüm değil seni yalnız bırakmak