yolculuk

her ruhsal varligin icerisinde tasidigi „uzun bir yolculuga cikma“ özlemi vardir. tasi taragi cantamiza yerlestirip belirsiz bir zaman icin alip basini gitmek, uzaklasmak.. bu bazen tutunamayan ruhlar icin bir can simidi olur, hic bilinmedik görülmedik toplumlar kalabaliklar icerisinde kaybolup gitmek..

fakat cogu insan özlemini duydugu bu yolculuguna cikamadan „ son yolculuk“ ani gelip elini kolunu baglar , o andan itibaren topragin kalbine dogru hazin bir yolculugu baslar insanin. yalniz ve isiksiz.. sevinclerin mutlulugun bir anda trajediye dönüsebilecegi bir dünyada yasamak ne kadar tuhaf..