yalan

gerekliligi tartisilir, cogu zaman amacsizca sarf edilen, gercegi arkasina saklamaya yarayan soz/sozler butunu.

basvurmadan once bir dusunmek gerekli; neden? diye. birini ve ya bir seyi kaybetmemek icinse o seye verilen degeri dusurmez mi, bir yalanla korumaya kalkmak? bir korku vesilesi ile basvuruluyorsa, yuzlesmek daha pratik bir cozum olmaz mi? sinirli kullanilabilen bir organ olan beyni, soylenecek yalanin ortaya cikmamasi icin kullanmak daha yorucu olmayacak mi?

garip bir haller oluyor hepimize, o kadar kolay ve amacsiz - ve ya gereksiz - basvuruyoruz ki yalana, bir yerden sonra nerede, nicin oldugunun farkina bile varmadan etrafimizi sarip ele geciriyor o yalanlar. sonra da hayat yalan diyip siyrilmaya calisiyoruz. hicbirimizin, evet korkarim ki hicbirimizin, yaptiklarimizin, dusunduklerimizin, yasadiklarimizin sorumlulugunu ustlenip, sonuclarini kabullenecek gucu yok. ne zaman, nerede bu kadar zayif dustuk?