afşar timuçin’e ait bir şiir.
yağmurlar yağdı ve hiç dinmedi
her biri saydam çiçeklenen saçında
yağmurlar daha çok pencereler içindi
öksüzdüm gözyaşıydım dudağında
bir sancıydım boğuk akşamlar gibi
büyüdükçe büyüdü isli ve yalnız olmak
kirazını soldurdu ağaçların
nasıl devrildi taşlar üstümüze
çoğalan nasıl boydan boya kuşkular
kar dizboyu ölümü sokakların
ezgiler sabahlarda eriyecek
gözlerin uykumda yeşerir durur
kalsam çağlar boyu yokluğunun kapısında
yaşamak bunca umuda yeniden varmak olur
ölmek seni duymamak bir gün daha
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?