unutmadik unutturmayacağız

kişiler depremi takiben ilk olarak çocuklarının yanına koşmuşlardı. ancak bu onların yanlarına gidiş sekli o denli kendini kaybetmişçesine olmuştu ki, çığlıklar atarak,yoğun korku ile dolu bir şekilde olmuş, çocuklar depremin kendisinden çok, ailelerinin bu aşırı tepkileri ile olaydan etkilenmişlerdi. kimisi o an kıyametin koptuğunu zannetmişti. bazı kişiler o an donup, kalmış, ne konuşabilmiş, ne de herhangi bir eylemde bulunabilmişlerdi. çoğu kişi en yakın akrabalarının yanına koşup, onların sağlık haberlerini almak için zamanla yarışmışlardı. bayılanlar ve sinir krizleri geçirenler oldu. insanlar enkaz çalışmalarına katılamamanın , yakınları olup de sağ kalanlar ise yasadıkları için suçluluk duyguları içine girdiler. bazı kişiler bu afetin isledikleri günahlar ve kotu alışkanlıkları nedeniyle kendi baslarına geldiği düşüncesi içindeydiler. bazı kişiler o anda ne yaptıklarını daha sonra hatırlamıyorlardı. yattıkları odalara, evlerine hatta kimisi istanbul il sınırlarına girerken bile yoğun gerilim yasadılar. bu nedenle geçici bir sure şehri terlettiler. ancak bu onların rahatsızlıklarını dindiremedi. çünkü olayı de kafalarında götürmüşlerdi, doğal olarak. gece rüyalarında yasadılar, en ufak sesten irkildiler. olay gözleri önünden gitmedi. tv yi seyrederken sanki depremi en canlı hali ile tekrar yasıyor hissettiler. bu nedenle kişiler haberlerden ve deprem konuşmalarından kaçındılar. enkazlı yerlerden geçmemek için yollarını değiştirdiler, oralara bakmamaya çalıştılar. dikkatleri dağıldı, dalgınlık, kendine ise verememe gözlendi. deprem olmasa bile sallanıyor hissettiler. bazıları evlerine sallanan şeyler astı, gözleri hep avizelerdeydi. uykuları bozuldu, çoğu, depremin olduğu saat olan gece 03 e dek uyuyamadı. anne ve babalar dönüşümlü olarak geceleri nöbet tuttu. annelerdeki en büyük kaygı, kendilerinden çok çocuklarına bir şey olacağı yönündeydi. her gece deprem kabusları ve uykuda sıçramalarla uyandı. eskiden zevk aldıkları şeylere bile ilgisiz kaldılar,hayattan beklentileri kalmadı ve her şey birden anlamsız ve bos geldi. geleceğe yönelik plan yapmaz oldular. içlerine kapandılar. ağlamak isteyip ağlayamadılar. kısaca robot gibi hissiz ve hareketsiz kaldılar belli bir sure.