uğur mumcu

pek küçük, ufacık da değildik. büyüyorduk hala... ülkemiz de büyüyordu.

sovyetler birliği yıkılmış, adriyatik ten cin seddine sözü kulaklarımızda yankılanıp duruyordu. "çocuklar, komşularımız gap’tan çok korkuyorlar" demişti öğretmenimiz, zaten komşularımız hep korkarlardı. ha bir de bize diş bileyip dururlardı. gerçi onları sinek gibi ezerdik istesek, yapmıyorduk. neden bilmiyorum.

asya ile avrupa arasında köprüydük biz, dört mevsimi aynı anda yaşayan cennet bir vatanımız vardı. gel gör ki etrafımız cehennemdi.

milliyetçiydi herkes. sağım, solum, önüm, arkam... ve evet ben de sobelenmiştim. dedim ya, daha büyüyorduk.

parçalanmış renault 12 marka aracıyla hatırlıyorum o günü. sonra onbinler katılmıştı cenazesine. tedirgindik, neden böyle olmuştu? nasıl?? dış güçler, içerideki hainleri kullanarak...

madem bu kadar güçlüyüz, kıytırık komşularımız nasıl her defasında bize çelme takmayı becerebiliyor. onluk sistemi bulan mete buna da bir çözüm bulsaydı ya, bilge vezir tonyukuk kitabeye bir tavsiye kazısaydı.

binlerce yıllık devlet geleneğimiz vardı. gerçi birçoğunu gene biz yıkmıştık ama hemen de yenisini kurmuştuk. birşeyler öğrenmiş olmalıydık...

büyüdüm. ülkemin etrafı eskisi gibi olmasa da yine düşmanlarla çevrili. "keşke kutup bölgesinde falan olsaydık" demişti bir öğretmenim de, üstelik bu üniversitedeydi. sadece ben mi büyüdüm diye düşünürken, bir kaç kişiye daha rastladım. ama hala azınlıktık, düşünsene %47 bile değildik!

vur abalıya hala geçer akçe. düşene tekme atmayı, konuşanı ezmeyi hala alkışlayanlar var. kendisi gibi düşünmeyene, inanmayana, yaşamayana ağız dolusu küfür edenler var. bir de kurşun yağdıranlar... "...kurşun atan da kurşun yiyen de şereflidir" demişti, birisi. diyebilmişti.

bu aralar küçük kuyruğundan yakalanan canavarı o gün görmüştü. bağlıları, sevdalıları olduklarını söyleyenler fasa fiso bile demiyorlardı bugün. o derdi! yazardı! çünkü onun ilkeleri vardı, putları değil.