zamane gençliğinin neredeyse bilmediği, cocukluk yıllarımızın bizi "ucmaya" ozendiren oyuncagı. babalar, ogullar tutarlardı bir ipin ucunu, klavye yok, mouse yok. sadece saf mutluluk vardı. simdiki gibi asosyal olmuyordu bizim zamanımızın cocukları, paylasıyordu, eğleniyordu. bir ara ucurtma ucuralım zirvesi yapsak mi acaba diye düşünüyorum ama kimse gelmez diye fazla umitlenmiyorum. tek basıma kalırım filan. tek basına olmaz cunku, ipi tutmana yardım etcek biri lazım mutlaka.
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?