temel fıkraları

haline şükret
dursun, çok feci bir trafik kazası geçirir... koma halinde hastaneye kaldırırlar. tedavi olurken kendine gelir. yatağında bakar ki bir kolu yok... hepten morali bozulur, asabileşir. bir taraftan da hastaneyi birbirine katar:
-ben tek kolla nasıl yaşarım şimdi!
diye bağırıp çağırır. kendini hastanenin penceresinden atıp intihar edeceğini söyler. doktorlar başına toplanır, bakarlar dursun ciddi, başlarlar nasihata:
-bak evladım, insan tek kolla da yaşayabilir, ölmediğine şükretsene. sonra beterin beteri var. geçen yıl temel de kaza geçirdi. onun iki kolunu birden kesmek zorunda kalmıştık... ama o senin gibi bağırıp, hastaneyi birbirine katmadı. şimdi de gül gibi yaşayıp gidiyor. inanmazsan git de bak.
dursun, bir an sakinleşir, gider yukarı mahallede temel’i bulur. bir de bakar ki, temel’in hakikaten iki kolu kesik ama, temel bahçede kıvır kıvır oynuyor, hem de nasıl oynuyor...
bizim dursun’un kafası karışır ve hayretle temel’e yaklaşır:
-ula temel, eyi ki seni gördüm, yoksa hayatum gideyidi. ula bizim bi kolumuz kesildi diye intihar edeceğidum. ama senin, iki koli kesik vaziyette, hem de bi dansöz gibi oynamana karşı teselli oldum... şu dünyanın haline bak, benum tek kolum kesildi diye intihar edecek kadar beyinsuzum, sense iki koli yok göbek ataysun... derken, bizim temel patlar:
-ula sen manyak misun, ne göbek atmasi. sırtım fena halde kaşuniyi... patlayrum.