salih bolat’ın pek güzel şiiri...
"seni tanıdığımda
med zamanıydı, kanat alıştırıyordu ay
bakışlarının kardeşi, zümrüt toprak
çaresizliğin sesini tanımlıyordu saatin
sana yakışan da buydu
ve bana, umutsuzca biliyorduk.
uzun yağmurlardan sonraydı
seni tanıdığımda
öğle vakti çıkabildik kırlara
yeşerebilirdi bileklerimiz, gözlerimizde
çiçek açabilirdi, kalsak biraz daha
çekirgeler fışkırabilirdi saçlarımızdan, kelebekler
sonunda karışıp gidebilirdik otlara ve kuşlara.
apansız bulutlar, ışıklı hüzün çiçekleri
yoldan geçen bir avcının çantasında
dökülür gibiydi sesin
seni tanıdığımda
uzaktaydı kent, yasalar, plastik dünya
bilinçli unutkanlıklar uzaktaydı.
yağmurun tanıdığıydın, şu elerinle
şimşeği yuvasına zorluyordun
seni tanıdığımda
gülümsüyordun.."
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?